بریده‌های کتاب تعمیرکار

چه آرزویی داری که این‌قدر مهم است؟» «آرزوهایی که نه خودشان آرام می‌گیرند و نه می‌گذارند من یک لحظه آرامش داشته باشم. به تو که گفته‌ام چه می‌خواهم: دلم می‌خواهد هرازگاهی شکمم سیر باشد. کاری داشته باشم که حقوقم را به روبل بگیرم، نه با رشته. حتی اگر بتوانم کمی درس بخوانم، منظورم تورات خواندن کارگران بعد ساعات کار نیست. به حد کافی از این کارها کرده‌ام. می‌خواهم بدانم که دنیا دست چه کسی است.»

هر چه شکسته و خراب باشد تعمیر می‌کنم ــ به‌جز قلب.

هیچ کتابی بد نیست. ترسیدن از آن‌ها بد است.

زندگی، زندگی است و هیچ لزومی ندارد آن را از چیزی که هست پیچیده‌تر کنیم. شاید هم من اشتباه فهمیده باشم.

«دولت باید در برابر خراب‌کاری و براندازی از خودش محافظت کند، حتی اگر نتواند مردم را متقاعد کند، باید به‌زور این کار را بکند.»

تمام شب تخت‌خواب خود را غرق می‌کنم؛ و بستر خویش را به اشک‌ها تر می‌سازم.» «زیرا روزهایم مثل دود تلف گردید؛

وقتی تمام عمرت هیچ نداشته‌ای، زیاد داشتن وحشت‌زده‌ات می‌کند.

و خدا با او بود. اما وقتی به خدا نگاه کرد، جز یک هاهای خندهٔ بلند هیچ نشنید. این همان خندهٔ محبوس در سینه‌اش بود.

اگر کسی زیادی بترسد یا باور نکند که بخت به او رو آورده، عشق مثل ابری که باد در آسمان محوش می‌کند از دستش می‌رود.

«برادر، من خسته‌ام، اگر تو می‌خواهی در این توفان به راهت ادامه بدهی، به سلامت. اما من نمی‌خواهم. من می‌خوابم و امیدوارم این خواب ابدی شود. حداقل برف گرم است.»

من در دل تاریخ هستم، اما جزء آن نیستم. در واقع می‌توان گفت چنان از آن دورم که تنها شاهد گذرش هستم.

چرا او را تنبیه می‌کردند وقتی که زندگیش سربه‌سر چیزی جز مجازات نبود؟