بریده‌های کتاب نگاهی به رابطه عبد و مولا

هنگام دعا، باید با رضایت قلبی دعا کنی. دعای تو نباید دخالت بی‌جا در تقدیرت باشد. نباید با تدبیرت در تقدیر خدا دخالت کنی.

امام صادق(ع): کسی که واقعا به یاد خداوند باشد مطیع محسوب می‌شود و کسی که غافل باشد گنه‌کار و اطاعت کردن نشانه‌ی هدایت شدن است و معصیت نشانه‌ی گمراهی و اصل اطاعت و گمراهی از ذکر و غفلت ناشی می‌شود.

غفلت عامل همه‌ی شقاوت‌ها و گناه منشاء همه‌ی ضلالت‌هاست.

این از خصائص عبد است که همیشه نسبت به عاقبت خود نگران است. حتی اگر این عبد علی(ع) باشد که قسیم الجنه و النار است، حتی اگر این عبد علی(ع) باشد که در خانه کعبه به دنیا آمده است و محبت او جواز عبور از پل صراط است.

تا می‌توانید انفاق کنید. به این نیت انفاق نکن که خدا به تو اجری بدهد، بلکه به این نیت انفاق کن که کم‌کم برایت جا بیفتد که تو مالک نیستی تنها خداست که مالک حقیقی است.

بشر امروز را از بندگی جدا کردند و او همیشه به دنبال منافعش می‌گردد؛ منافعی که دست خداست و خدا تنها به بندگان خودش می‌دهد.

اولین راه برای اینکه این حسّ پرستش در وجود انسان زنده شود، این است که انسان مدام امر خدا را اطاعت کند. وقتی دستور انجام بدهی، کم کم نیاز به پرستش بیدار می شود. چون در پرستش دو تا ویژگی خیلی مهم هست: یکی اینکه ارباب دستور می دهد؛ و دیگر اینکه در صورت عدم اجرای دستور، ارباب مجازات می کند. این خیلی در بیدار کردن حسّ پرستش در وجود انسان موثر است. اگر این فهم و معرفت حاصل شود، آن وقت کم کم انسان بزرگ میشود و به خدا مقرب می گردد

به‌طور کلی در هر ارتباطی با خدا، و به صورت جزئی و خاص در عبادت، باید خداوند متعال اذن و اجازه داده باشد. این چنین نیست که هر لحظه بتوانی هر اراده‌ای را اعمال کنی. فرقی نمی‌کند، چه برای خوب شدن و چه برای بد شدن، نیاز به اجازهٔ او داری. ممکن است از این حرف تعجب کنید ولی خدا اجازه سقوط را هم به هر کسی نمی‌دهد.

مولا بودن و ولایت داشتن مولا به آمریت اوست.

دعا را مطالعه کنید. غرق در مطالعه دعا شوید. حتما لازم نیست که یکی بیاید دعا بخواند و شما گریه کنید.

من برده ای هستم که تک تک نفس‌هایم و آمد و شد هوا در جانم وابسته به لحظه‌ای از عنایت مولایم است. من در میان دائره‌ای بسیار پر رنگ از جبر الهی قرار دارم که خداوند متعال اگر یک لحظه حوادث و اتفاقات پیرامونی زندگی من را از کنترل خود خارج کند نابود می‌شوم. البته این حرف به معنای جبری شدن(اینکه انسان هیچ اختیاری از خود نداشته باشد) نیست. ولی باید جبرهای پیرامون خود را باور کنیم.

عبد یعنی چه؟ یعنی «کسی که دستور می‌گیرد، نه اینکه بخواهد پیشنهاد بگیرد، رویش فکر کرده و توافق کند.» اینها مال شازده‌هاست، مال برده‌ها نیست. دستور گرفتن از خدا لذت‌بخش است. قشنگ‌ترین قسمت نماز ، واجب بودنش است نه عشق‌بازی کردنش.

کسی که رابطه‌اش را با خدا، که اصلی‌ترین رابطه‌ی روح او و شریان حیاتی اوست، پیدا نکرد، بقیه رابطه‌هایش را هم پیدا نمی‌کند.

همان‌طور که بدون مشورت به تو نعمت می‌دهد، بدون مشورت به تو بلا می‌دهد. اینها همه‌اش جلوات ربوبی است.

اگر سی روز یک ماه دیگر را هم روزه بگیری، باز مثل ماه رمضان نمی‌شود. چون ماه رمضان واجب است، اما آنها که واجب نبود. عبد باید امر بگیرد، عبد باید بی‌اختیاری خودش را در فضای امر ببیند. عبد باید عدم مالکیت خودش را ببیند.

اولین راه برای اینکه این حسّ پرستش در وجود انسان زنده شود، این است که انسان مدام امر خدا را اطاعت کند. وقتی دستور انجام بدهی، کم کم نیاز به پرستش بیدار می شود. چون در پرستش دو تا ویژگی خیلی مهم هست: یکی اینکه ارباب دستور می دهد؛ و دیگر اینکه در صورت عدم اجرای دستور، ارباب مجازات می کند. این خیلی در بیدار کردن حسّ پرستش در وجود انسان موثر است. اگر این فهم و معرفت حاصل شود، آن وقت کم کم انسان بزرگو به خدا مقرّب می گردد. • راه دیگرش این است که قرآن بخوانید. قرآن را که می خوانید کم کم باورتان می شود خدا چه دستوراتی می دهد، چه تهدیدهایی می کند، چه مجازات هایی در نظر گرفته، وقتی خدایی کردن او را می بینی، کم کم به او احساس نیاز می کنی. می خواستند برای پسری خواستگاری بروند، اما پسر می گفت: «من خودم نمی آیم، شما بروید ببینید، بعد به من بگویید ویژگی های آن خانم چیست، من روی آن فکر می کنم.»...

زیبائی در جمع اضداد است.