بریده‌ای از کتاب نگاهی به رابطه عبد و مولا اثر علیرضا پناهیان

من یاد اون آیه ربنا لاتزغ قلوبنا میوفتم. یعنی خدایا ممکنه من گمراه بشم، از مسیر اصلی که تو بیان کردی خارج بشم،    تو اجازه نده این اتفاق بیوفته...

توی متن اومده: «این چنین نیست که هر لحظه بتوانی هر اراده ای را اعمال کنی»
بنظرم این قسمت کلیدی بحثه. یعنی اینکه چطور به خدا نزدیک بشیم، چطور عبادت کنیم، چگونه و با چه اعمالی دنبال جلب رضایت خدا باشیم، اینا دلبخواهی نیست. توی آیات مختلفی هم به این اشاره شده. که خدا راه درست رو بیان کرده و هرکس رو بخواد هدایت می‌کنه.
این نیست که خدا به کسی ظلم کنه و گمراهش کنه. خود فرد با درپیش گرفتن راهی غیر از اون چیزی که خدا دستور داده، خودش رو گمراه می‌کنه.

موضوع سنگین تر از فهم و سواد منه، نظر شخصیم رو گفتم. 

به نظر بنده، خدا وقتی می بینه که بنده اش داره گناه میکنه و اصرار داره که خودش سقوط کنه، اون جاست که اجازه سقوطش رو میده تا تفاوت بین کسی که میخواد سقوط کنه و کسی که نمیخواد سقوط کنه مشخص بشه. 

اینکه خدا چرا کسیو که اصرار داره رو رها میکنه‌،خودش جای بحث داره...
@rahimi_mstf 

* متن بالا، متن کتاب و صحبت استاد پناهیان هست، و توضیحات نظر شخصیم بود.

اما جمله «چه برای خوب شدن و چه برای بد شدن نیاز به اجازه او داری» ذیل عنوان«ارتباط با خداوند، ارتباط با موجودی فعال» توی کتاب اومده. خلاصه مطلب اینه که خداوند موجودی فعال است، این تصور که خدا مثل یک زیارتگاه ثابته و ما هروقت خواستیم و هرجور خواستیم میتونیم سمتش بریم، تصور کاملا غلطیه.
ارتباط ما با خدا دوسویه است. یعنی علاوه بر اینکه ما باید بخوایم و به سمتش حرکت کنیم، او هم باید ما رو بپذیره.

اون چیزی هم که توی توضیح گفتم، قواعد پذیرش از سمت خداست. یعنی پذیرش ما از سمت خدا وابسته به ناراحتی و خوشحالی نیست نعوذ بالله. قاعده و ضابطه داره این پذیرش. اگر طبق دستورالعمل خدا بریم جلو مورد پذیرش واقع میشه، اگر مطابق میل خودمون عمل کردیم نباید انتظار نتایج شیوه درست رو داشته باشیم.