بریده‌های کتاب آئینه تمام نما: بیاناتی از استاد آیت الله حائری شیرازی درباره حضرت امام حسین (ع) و واقعه عاشورا

شهادت را باید از کشته شدن جدا کنیم. هر کشته‌ای شهید نیست. از رسول اکرم (ص) روایت شده که فرمود: «هر کس نصیبی جز آن غرض و منظوری که به خاطر آن آمده، ندارد؛ حتی اگر کسی به نیت زانوبند شتری آمده باشد، نصیبی غیر از همان نخواهد داشت». پس مسئله شهادت به خون نیست. این خون نیست که مسئله را بزرگ می‌کند. مثلا وقتی ما می‌گوییم: «قانون اساسی ما یا انقلاب ما، خون‌بهای هزاران شهید است» در این عبارت مسامحه وجود دارد؛ چرا که این انقلاب است که به شهادت‌ها ارج می‌دهد، انسانیت است که شهید را بالا می‌برد. در واقع خون از نیت کسب ارزش می‌کند. این صحیح نیست که بگوییم مکتب از خون کسب ارزش می‌کند. مکتب آن قدر ارزش دارد که ریختن خون‌ها برای آن، کار راجح و لازمی بود. مکتب ارزش ذاتی دارد و خون از مکتب کسب ارزش می‌کند، همان طور که ماه از خورشید کسب نور می‌کند.

امنیت بزرگ ترین زینت این حیات است. انسان باید ناامنی در کنار خدا را بر امنیت در مقابل خدا ترجیح دهد‌.

کسانی هستند که در ایمان باللّه قوی هستند، اما در کفر به طاغوت نبض شان ضعیف می‌زند. آیا ممکن است که بذر ایمان باللّه را جز در زمین کفر به طاغوت کاشت؟!

منظـور از محبـت و علاقـه بـه دنیـا ایـن اسـت که انسـان محبت بی واسـطه به دنیا داشته باشد، و همین کشش است که انسان را از مقصد اصلی خود بازمی دارد. انسـان به هر چیزی بی واسـطه بچسـبد، از دین و ایمان که علاقۀ بی واسـطه به خداست بازمی ماند.

گاهی دربان دل ضعیف می شود و شایعه ای که داخل گوش آمد، مقداری از آن وارد دل می شـود و دل را نجس می کند. در این صورت باید با آب کُر آن را بشویی؛ مثل مسجد که اگر نجس شد دیگر حق نداری نماز بخوانی، باید اول آنجـا را پـاک کنـی. اگـر یـک ذرّه از ایـن چیزهـا وارد دل شـد، اول کاری کـه باید بکنید استغفار است. این کار، دل را پاک می کند.

اولین اساس حیات انسان در سلوک، قبض و بسط است. همانطور که این قلب ظاهری علامت حیات و نبض دارد، قلب معنوی هم ضربان دارد. ضربانش این است که وقتی انسان کار بدی می کند، قبض پیدا می کند و وقتی کار خیری می کند، منبسط می شود. این قبض و بسط اتوماتیک سیگنال می فرستد که راهت را درست تشخیص بده.

امروز کمبود جامعه اسلامی ما، کمبود تفکر و تحقیق است.اشک را از روی معرفت می خواهند؛خون را از روی معرفت می خواهند.اول فکر،بعد خون.اول فکر،بعد اشک.وقتی امام زمان هم تشریف بیاورند،اگر مردم اهل فکر نباشند، مثل اصحاب معاویه ، قرآن بر سر نیزه می کنند

گاهی ممکن است، انسان اشتباه بفهمد. زهیربن‌قین مدت‌ها اشتباه می‌فهمید. او می‌پنداشت که عثمان، مظلوم کشته شده است و علی(ع)، نسبت به کشته شدن او کوتاهی کرده است؛ از این جهت مدتی با بنی‌امیه متحد بود. صلح امام حسن(ع) با معاویه شرایطی را به وجود آورد که غبارها فرونشست و فضا آرام شد و وضعیت مه‌آلود برطرف شد. در این شرایط زهیر پرونده معاویه و بنی‌امیه را یک بار دیگر خوب مطالعه کرد و متوجه شد که این‌ها اهل دنیا هستند و نمازشان ظاهری است. همچنین متوجه شد اصحاب امام علی و امام حسن(ع) منزه و پاک هستند. زهیر در جریان دعوت حسین‌بن‌علی(ع) از سوی کوفیان، می‌گفت: این مردمی که حضرت را دعوت کرده‌اند مرد نیستند و قولشان قول نیست. امام حسین(ع) به خاطر دعوت این‌هاست که به عراق می‌آید، اما این مردم تنهایش می‌گذارند. می‌گفت: من در خون فرزند رسول‌خدا(ص)، شریک نشدم. اگر همه‌ی مردم هم امام(ع) را دعوت کنند تا به کوفه بیاید، من این کار را نمی‌کنم. او می‌دید که عزم آن حضرت جزم است. همه‌ی خاندان امام با ایشان صحبت کردند تا از این سفر منصرفش کنند. زهیر می‌گفت: من هم اگر صحبت کنم، نمی‌توانم از این تصمیم منصرفش کنم. اگر با آن حضرت رو به رو بشوم و تشویقش کنم که به عراق برود و او هم برود و کشته شود، من هم در خونش شریک هستم. بهتر است که نه من او را ببینم و نه او من را. هر دو به سمت عراق می‌رفتند و زهیر سفارش کرده بود که در مسیر هرجا دیدند حسین‌بن‌علی(ع) منزل کرده است، نایستند، هرجا هم که ایشان رد شدند، همان جا منزل کنند تا با ایشان روبه‌رو نشود. در یکی از منزل‌ها که آن حضرت توقف کردند، زهیر در حال بستن بار خود بود که از آنجا برود. در همین حال که زهیر در حال آماده شدن برای رفتن بود، پیک امام حسین(ع) نزد او آمد و گفت: «یا زهیر بن قین ان اباعبدالله الحسین علیه السلام بعثتی الیک لتأتیه» (این زهیربن‌قین، اباعبدالله الحسین مرا به سوی تو فرستاده تا به نزد او بیایی). زهیر با خود گفت: از آنچه می‌ترسیدم به آن رسیدم. همسرش گفت: پسر دختر پیامبر(ص) صدایت کرده است و تردید می‌کنی؟! زهیر دید نرفتنش حمل بر بی ادبی است؛ لذا به خدمت امام(ع) رفت.

امام حسین (علیه السلام) نشان داد که اصحابش نور است و آن هایی که نعمت ولایت را ناسپاسی کردند، خدا رئیس و زمامدارشان نیست و طاغوت آنها را اداره میکند و رفتار، سکوت، کلام، زندگی و مرگشان، ظلمت است. ... الان هم اُمَم اسلامی باید به این نتیجه برسند که با کسانی که صلاحیت ولایت امری ندارند، بیعت نکنند و از بیعت با اینها برگردند، حتی اگر مصیبتی بر آنان وارد شود.

مردم به طور رسمی بندگان دنیا هستند، و دین به صورت اسمی بر زبان آنها جاری است. دین را تا زمانی که معاش آنها رو به راه است نگاهداری می کنند و چون در بوته بلا آزموده شوند دین دارها کم خواهند بود.

کسانی که بر اباعبدالله الحسین (ع) گریه می کنند، جز به حاکم شدن خط حسین (ع) به هیچ چیز دیگر نمی اندیشند.... در دلش این است که باید آنچه امام حسین (ع) می گوید، بشود و آن حکومتی که امام حسین (ع) می خواست تشکیل بدهد تشکیل بشود.

انسان باید ناامنی در کنار خدا را بر امنیت در مقابل خدا ترجیح دهد.