بریده‌های کتاب آئینه تمام نما: بیاناتی از استاد آیت الله حائری شیرازی درباره حضرت امام حسین (ع) و واقعه عاشورا

تزکیه و تهذیب برای همه افراد ضروری است و برای افراد مبارز ضروری تر.

زهیر و شمر هر دو هم در کربلا بودند و هم در صفین، زهیر در هر دو میدان بنا بر فطرت عمل کرد و شمر در هر دو، بنا بر طبیعت. زهیر در صفین به امر فطرتش رفته بود؛ چون می‌خواست به خاطر مظلوم با ظالم بجنگد، اما ظالم را اشتباه کرده بود. شمر هم در هر دو میدان به دنبال قدرت بود. او هم اشتباه کرده بود و خیال می‌کرد که در کنار علی(ع) به قدرت دست پیدا می‌کند. هر دو در میدان کربلا اشتباهشان را اصلاح کردند.

راه عملی کسب تقوا این است که انسان، راهِ رفتنی و راهِ ماندنی را بشناسد و یادش باشد که چه چیزهایی همیشه رفتنی و چه چیزهایی ماندنی است. آن چیزی که تقوای انسان را حفظ می‌کند این است که این عمر و حیات را یک «هذا الیوم» بداند؛ یک «امروز» بداند، اما حضور در محضر خداوند را برای «همیشه» بداند.

عمل حسین بن علی (ع) و یارانش در عاشورا، رابطه انسان و خدا را به نمایش گذاشته، فطرت بینندگان و شنوندگان را با حقیقت هستی آشنا می کند و منشا تحولات گسترده در جوامع و انسان ها می شود.

هر کس با جهل خود یا جهل دیگران بیشتر مقابله کند، بیشتر ترقی می کند. شما وقتی امر به معروف و نهی از منکر می کنید، با جهل دیگران مقابله می کنید و خودتان ترقی می کنید. در واقع می روید که دیگری را نجات دهید، ولی خودتان هم نجات پیدا می کنید‌.

هر انسان حامل یک کربلاست عاشـورا انسـان را بـه انسـان معرفـی کـرد. آنچـه در اشـقیای کربـلا بـود، در همـه موجود اسـت. آنچه در شـهدای کربلا بود نیز در همه موجود اسـت. هر انسـان حامل کربلاست؛ هر وقت حق می گوید و برای حق کار می کند، امام حسینِ وجودش را بر کُرسی خلافت پذیرفته است و هر وقت غَضَب و شهوت و آز را ترجیح می دهد، یزید وجودِ خود را بر کرسـی نشـانده اسـت. وقتی انسـان جناح گرایی می کند، به یزیدبن معاویۀ وجودش گفته اسـت: «بفرمـا، کُرسـی خلافـت در انتظار توسـت» و وقتی پا روی تعصبـات و گرایش جناحـی خود می گذارد، به حسـینِ وجـودش گفته《بفرمایيد!》

برای شناسایی عاشورا باید انسان را بشناسیم. ریشه همه مسائل، انسان شناسی است. انسان شناسی حلال بسیاری از مشکلات است. امام راحل هم میفرماید:" بیچارگی غرب در آن است که انسان را نشناخته اند."

راز بی وفایی کوفیان، دینداری به خاطر دنیا هرکس منظورش دنیاست، به وسیلۀ دنیا نابود و نابينا می شود، و هرکس دنیا برایـش وسـیلۀ رسـیدن بـه هـدف و آیينـۀ جمـال محبـوب اسـت، همیـن دنیا مرکب خوبی برای رسیدن به مقصودش خواهد بود؛ از این جهت، در روایات هرجـا از دنیـا مَذمّـت می شـود، منظـور وقتی اسـت که دنیا هـدف، محبوب و مقصد انسان باشد که با کلمات حُب، هدف، مقصد و علاقه همراه است و یا از مضمون آن فهمیده می شـود.

خداوند حسین را برای ما علامت گذاشـته اسـت که او را به عنوان عاشـق بشناسـیم و بدانیم که حسینی یعنی کسی که برای یک لحظه مناجات با خدا همه چیز را تحمل می کند.

حضرت حسـین بن علی (ع) در شـب عاشـورا به یک صورت سخن گفت و در روز عاشـورا به گونه ای دیگر. شـب عاشـورا، سـخن از «نمی خواهم، احتیاج ندارم، بروید، بيعتم را برداشـتم» می گوید، ولی روز عاشـورا می فرماید: «هَلْ مِنْ ناصِرٍ يَنْصُرُني؟» (آیا یاوری هسـت که مرا یاری کند؟). شـب آن طـور گفـت تـا مبـادا خبیثـی در بيـن طیّب هـا باشـد و روز آن گونـه درخواسـت یـاری کـرد تـا مبـادا طیّبـی در بيـن خبیث هـاشـب آن طـور گفـت تـا مبـادا خبیثـی در بيـن طیّب هـا باشـد و روز آن گونـه درخواسـت یـاری کـرد تـا مبـادا طیّبـی در بيـن خبیث هـا مانـده باشـد. شـب، غربـال می کنـد تـا فقـط صالحان بماننـد و روز غربال می کند تا فقط اشـقیا در مقابـل او ایسـتاده باشـند. شـب بـرای پـس زدن نااهل ها بـود و روز برای جذب ایسـتاده بودنـد؛ اندرونی هایـی کـه به ظاهـر بيرونـی .

ذکـر و روضـه موجـب قـوّت قلـب، نورانیـت، اخـلاص و صـدق می شـود. مـا همیشـه بایـد ایـن مرثیه هایـی را که دیگـران برایمـان می خواننـد، خودمان هم بـرای خودمـان بخوانیـم تـا قـوّت و قدرت و الهام معنـوی لازم را بگیریم

وقتی انسان در دل به امری راضی شد، در واقع به آن عمل کرده است. عمل اصلی در دل انجام می‌گیرد...

تقدّم لعن بر سلام تقدّمی اتفاقی و تفنّن در عبارت نیست؛ بلکه یک تقدّم استراتژیک، اساسی و رُکنی است.