بریده‌های کتاب اژدها

مرد اول: بعد از اینکه با آن مرد غریبه دوست شدید، انگار به زبان‌های مختلفی صحبت می‌کنیم.

شهردار: هر سگی وقتی از زنجیر آزاد بشود مثل دیوانه‌ها شلنگ تخته می‌اندازد، ولی بعد سرش را می‌اندازد پایین و می‌رود تو لانه‌اش.

باور کنید تنها راه نجات از اژدها‌ها این است که‌ اژدهایی مخصوص خودتان داشته باشید.

مرد دوم: من که شخصا بعد از اینکه نگهبان‌ها خانه‌تان را محاصره کردند اصلا شما را نمی‌شناسم.

لانسلوت: اگر مردم می‌دیدند که روحشان به چه تبدیل شده، حتما به وحشت می‌افتادند و ترجیح می‌دادند بمیرند ولی مغلوب و تحت سلطه نمانند. آن وقت چه کسی شکم شما را سیر می‌کرد؟

لانسلوت: آسمان بالای سرمان هم صاف صاف خواهد بود. هیچ‌کس جرئت نخواهد کرد از آنجا به ما یورش بیاورد.

لانسلوت: مگر مردم بیچاره ما می‌دانند چطور می‌شود همدیگر را دوست داشت؟ ترس و خستگی‌ و بی‌اعتمادی در وجود تو نفس‌های آخر را می‌کشد و برای همیشه از بین می‌رود.

اژدها: روح انسان خیلی سخت جان است، عزیزم. وقتی بدن را دو نیم می‌کنی، آدم می‌میرد؛ ولی وقتی روح را دو شقه می‌کنی، حرف گوش‌ کن‌تر می‌شود. همین و بس.

شهردار: به آخرین دستور گوش‌ کنید. به منظور پیشگیری از همه‌گیری بیماری‌های چشم، و فقط به همین دلیل، نگاه کردن به آسمان ممنوع اعلام می‌شود.حوادث آسمان از طریق اعلامیه‌های رسمی که منشی شخصی اژدها در مواقع لزوم صادر می‌کند به اطلاع شما خواهد رسید.

اژدها: من زاییده جنگم. جنگ یعنی من. خون هون‌های مرده در رگ‌هایم جریان دارد. خون سردی است. من هم موقع جنگ خونسرد، آرام و دقیقم.

شهردار: اژدها مردم را طوری تربیت کرده که به هر کسی که افسار را دست بگیرد سواری می‌دهند.

منشی شخصی اژدها: جناب اژدها فقط به سبب علاقه‌ای که به جنگ دارد دشمن را نابود نمی‌کند. او هنوز از فتوحاتش سیر و از نمایش معجزات شهامتش خسته نشده است.

دوست الزا: اگر این غریبه نبود، اژدها الزا را برده بود پیش خودش و ما راحت در خانه‌هایمان نشسته بودیم و گریه می‌کردیم.

لانسلوت: می‌شود به بیوه‌ها و یتیم‌ها ستم نکرد. حتی می‌شود به فکر همدیگر بود. به فکر همدیگر باشید. آن وقت خوشبخت می‌شوید! به شرافتم قسم، حقیقت دارد!

گربه: آخ، چقدر کار، چقدر گرفتاری! نه، ناامید بودن خیلی بهتر است. چرتت را می‌زنی منتظر هیچ چیز نیستی.

آن قدر سال حقیقت را به خودم هم نگفته‌ام که اصلا یادم رفته این حقیقت چی هست. از حقیقت عقم می‌گیرد، حالت تهوع پیدا می‌کنم. می‌دانی این حقیقت لعنتی چه بوی گندی ‌می‌دهد؟