بریده‌های کتاب زمانی که هم‌سفر ونگوگ بودم

طبیعت را از خود طبیعت هم زیباتر و جاندارتر کشیده بود، بی‌آنکه اصراری به تقلید کردن از آن داشته باشد. تو طبیعت دست برده بود تا آن را زیباتر از آنچه بود، نشان دهد. نه حالا حتماً زیباتر! ولی فکر کنم متفاوت از نظر زیبایی.

گاهی برای انجام دادن کار درستی که خیر خودت و دیگران در آن است؛ باید تن به هرکاری بدهی.

وینسنت گاه با آن‌ها از خدا و معارف دینی حرف می‌زند، اما در خلوت همیشه به من می‌گوید این مردم قبل از هر چیز به لقمه‌ای نان محتاج هستند.

- «همسایه ها .... هر کی یه چیزی میگه» +«درباره من؟ من که به اونا کاری ندارم حتی نمی بینمشون.» -«وینسنت اینکه ما مردم رو نمیبینیم دلیل نمیشه اونا هم ما رو نبینن»

من که فکر می‌کنم آدم‌ها هر خری هم می‌شوند، باید دیگران را ببینند، گیرم که آن دیگران هنوز هیچ خری نشده‌اند.

میبینی خواهرکم؟ میبینی مردم چقدر پررو پررو ندانسته‌ها و نابلدی‌های خودشان را به حساب بد بودن و بی ربط بودن کار بقیه می‌گذارند؟

چه فرقی می‌کنه؟ تازه‌شم به قول اون مرحوم خوراک نقاشا نون و پنیره تو دوست داری هر روز نون و پنیر بخوری؟ محسن کمی فکر کرد و گفت: «اگه پنیرش خامه‌ای باشه چرا که نه؟»

بدبختی شهرهای بزرگ این است که دائم در حال نقض خودشان هستند.

من شاید زندگی طولانی ای نداشته باشم. نمی‌خوام با کوله باری از کارهای انجام نداده از این دنیا برم. مرگ هیچ وقت ما رو خبر نمی‌کنه.اما گاهی وقت ها بهمون نارو می‌زنه و زودتر از اون که فکرش رو می‌کنیم از راه میرسه و حسابی غافلگیرمون می‌کنه. اون وقته که میبینی اصلاً وقت رفتن نیست، ولی مجبوری بری هنوز کلی کار نکرده مونده ولی تو مجبوری بیخیال بشی و بری.

گفتم: «تا حالا ندیده‌م کسی از اتاق خودش یه اثر هنری بکشه.» خیلی جدی نگاهم کرد و گفت: «ولی من می‌خوام بکشم.»

روزی که تموم دنیا به هم بپیچه، بالاخره تو هستی که پیشم باشی.

هنرمند تا به قواعد خودش خیانت نکند چیز تازه ای کشف نمی‌کند.

دکتر گاشه همیشه می‌گوید: «اگر چیزی را جدی نگیرید خودش خود به خود درست میشود.»

گاشه معتقد است اگر بیماری روانی دارید زیاد آن را سخت نگیرید. سعی کنید با بیماری‌تان کنار بیایید و فکر کنید با دیگران تفاوتی ندارید. چون این تفاوت‌ها و احساس فرق داشتن‌هاست که باعث میشود هر روز روح و روانتان رنجورتر شود.

بالاخره براش جبران می‌کنم. حتی اگه تو اون دنیا باشم.

خیلی عجیبه. با اینکه آدم می‌دونه آخر هر قصه چی می‌شه، ولی بازم دلش می‌گیره. بازم دوست داره آخرش یه جور دیگه تموم بشه.