بریده‌های کتاب بی نهایت: معارف کاربردی اسلام برای جوانان: معرفت شناسی، انسان شناسی، جهان شناسی، خداشناسی

بدن هر انسان فقط بدن اوست؛ نه<خود> او. انسان باید خود حقیقی اش را بیابد تا نگاهش به عالم، نگاهی واقعی باشد.

بسیار مهم است که بدانیم گاهی با حساب احتمالات می‌توان به اطمینان و یقین رسید و آن را پایه زندگی قرار داد و لذا در عقاید هم کاربرد فراوانی می‌تواند داشته باشد.

باید به دنبال تحصیل چیزهای لذت بخش باشیم .اکنون چه باید بکنیم تا به سعادت حقیقی یا بزرگ ترین سعادت ممکن یا لذت بخش ترین لذت ها برسیم؟

همه انسان‌ها در همه جای دنیا و در همه شرایط دنبال سعادت و خوشبختی و لذت و خوشی هستند؛ چه انسان‌های دیندار و چه انسان‌هایی که به خداوند و آخرت اعتقادی ندارند؛ چه انسان‌های خوب و درستکار و چه انسان‌های بد و بدکار. همه انسان‌ها همیشه به دنبال سعادت و خوشی خود هستند و تنها تفاوت انسان‌ها در این است که گاهی سعادت واقعی خود را اشتباه تشخیص می‌دهند یا در هنگام عمل از سعادت واقعی خود که می‌شناسند، غافل شده و آن را با چیز دیگری اشتباه می‌کنند...

مهم‌ترین ریشه رنج‌ها و دردها، دلبستگی‌ها است. وقتی به چیزی علاقه‌مند هستیم و آن را از دست می‌دهیم یا امیدواریم بدان برسیم و نمی‌رسیم، از فراق آن چیز رنج می‌بریم و درد می‌کشیم. هرچه دلبستگی‌های انسان کم‌تر باشد، رنج . سختی انسان هم کم‌تر است. کسی که می‌خواهد از همهٔ رنج‌ها رها شود، باید یا دلبستگی‌های خود را از ریشه رها کند یا باید به چیزی دلبستگی داشته باشد که هیچ وقت از او جدا نشده و از دست نمی‌رود.

فرهنگ امروزه رسانه ها فرهنگ زیاد خوانی و کوتاه خوانی است.کوتاه خوانی روحیه تحقیق و دقت و جستجو را از انسان سلب می‌کند و زیاد خوانی ذهن را با حجمی انبوه از مطالب مواجه ساخته و مهلت پردازش را از انسان میگیرد و انسان را از تولید کننده به مصرف کننده اطلاعات تبدیل می‌کند.

خدا تنها محبوبی ‌ست که هیچگاه از انسان جدا نمی‌شود و در هر حادثه‌ای هم در دار دنیا اتفاق بیافتد رشته تعلّق انسان از پروردگار منقطع نمی‌گردد. هرجا و در هرزمان می‌توان اورا صدا زد و با او خلوت نموده و عشق بازی کرد و اگر دوری و فراقی هم هست از غفلت و کوتاهی ماست وگرنه او از رگ گردن نیز به ما نزدیک‌تر است.

مشکل اینجاست که خیلی از مواقع ما در تفکر از قضایایی استفاده می‌کنیم که بدیهی نیستندو ما نیز دلیلی برای آن نداریم و آن را بدون آگاهی از استدلالش پذیرفته‌ایم. این نوع قضایا مادر بسیاری از اشتباهات بشر در زندگی می باشدو عامل اصلی آن تعصب و تقلید کورکورانه و شهرت اجتماعی است. علامت این قضایا این است که وقتی خود را از تعصب و تقلید کورکورانه خالی می کنیم و به وجدانمان مراجعه می کنیم دلیلی بر آن نداریم و شاید بتوانیم در آن شک کنیم.

انسان های غیر الهی می پندارند که سعادتشان در دنیا (پول ،مقام،همسر،فرزند و...)است و تمام همت خود را صرف تحصیل همین امور می‌کنند. انسان های الهی هم فهمیده اند که سعادتشان در ارتباط با خداوند و پیروی از انبیاء و اولیا است.

همه ی انسان ها در هدف(رسیدن به سعادت و خوشی)مشترک اند و تفاوت ها در قضاوت انسان ها درباره سعادت حقیقی و راه آن است .

برای رسیدن به سعادت حقیقی و اصلاح رفتارهایمان باید به دنبال اصلاح افکار و روحیاتمان باشیم.

امام صادق میفرمایند: هرکس میخواهد که خداوند سختی های مرگ را از او کم کند ،صله رحم به جای آورد و با پدر و مادرش مهربان باشد که اگر چنین بود خداوند هم مرگ را بر او آسان می‌نماید و هم در دنیا به فقر دچار نخواهد شد.

دنیا نسبت به آخرت چون خواب نسبت به بیداری است؛وقتی انسان به عالم آخرت کوچ می‌کند می‌بیند دنیا نسبت به آن عالم آن قدر کوتاه و تاریک و بی آب و رنگ و بی اثر بوده که گویا فقط چند روزی را در خواب پشت سر گذاشته است و می‌فهمد دلبستگی به این دنیا چقدر پوچ و بی ارزش بوده است.

رشد و کمال نفس به کار و عمل اوست. همانطور که وقتی از یک ماهیچه بیشتر کمک می گیریم قوی تر می شود نفس هم هرقدر که بیشتر از توانایی های خود استفاده می کند قوی تر می شود و رشد می کند