بریده‌های کتاب بی نهایت: معارف کاربردی اسلام برای جوانان: معرفت شناسی، انسان شناسی، جهان شناسی، خداشناسی

رشد و کمال نفس به کار و عمل اوست. همانطور که وقتی از یک ماهیچه بیشتر کمک می گیریم قوی تر می شود نفس هم هرقدر که بیشتر از توانایی های خود استفاده می کند قوی تر می شود و رشد می کند

بدن هر انسان فقط بدن اوست؛ نه<خود> او. انسان باید خود حقیقی اش را بیابد تا نگاهش به عالم، نگاهی واقعی باشد.

بسیار مهم است که بدانیم گاهی با حساب احتمالات می‌توان به اطمینان و یقین رسید و آن را پایه زندگی قرار داد و لذا در عقاید هم کاربرد فراوانی می‌تواند داشته باشد.

باید به دنبال تحصیل چیزهای لذت بخش باشیم .اکنون چه باید بکنیم تا به سعادت حقیقی یا بزرگ ترین سعادت ممکن یا لذت بخش ترین لذت ها برسیم؟

همه انسان‌ها در همه جای دنیا و در همه شرایط دنبال سعادت و خوشبختی و لذت و خوشی هستند؛ چه انسان‌های دیندار و چه انسان‌هایی که به خداوند و آخرت اعتقادی ندارند؛ چه انسان‌های خوب و درستکار و چه انسان‌های بد و بدکار. همه انسان‌ها همیشه به دنبال سعادت و خوشی خود هستند و تنها تفاوت انسان‌ها در این است که گاهی سعادت واقعی خود را اشتباه تشخیص می‌دهند یا در هنگام عمل از سعادت واقعی خود که می‌شناسند، غافل شده و آن را با چیز دیگری اشتباه می‌کنند...

مهم‌ترین ریشه رنج‌ها و دردها، دلبستگی‌ها است. وقتی به چیزی علاقه‌مند هستیم و آن را از دست می‌دهیم یا امیدواریم بدان برسیم و نمی‌رسیم، از فراق آن چیز رنج می‌بریم و درد می‌کشیم. هرچه دلبستگی‌های انسان کم‌تر باشد، رنج . سختی انسان هم کم‌تر است. کسی که می‌خواهد از همهٔ رنج‌ها رها شود، باید یا دلبستگی‌های خود را از ریشه رها کند یا باید به چیزی دلبستگی داشته باشد که هیچ وقت از او جدا نشده و از دست نمی‌رود.

خدا تنها محبوبی ‌ست که هیچگاه از انسان جدا نمی‌شود و در هر حادثه‌ای هم در دار دنیا اتفاق بیافتد رشته تعلّق انسان از پروردگار منقطع نمی‌گردد. هرجا و در هرزمان می‌توان اورا صدا زد و با او خلوت نموده و عشق بازی کرد و اگر دوری و فراقی هم هست از غفلت و کوتاهی ماست وگرنه او از رگ گردن نیز به ما نزدیک‌تر است.

مشکل اینجاست که خیلی از مواقع ما در تفکر از قضایایی استفاده می‌کنیم که بدیهی نیستندو ما نیز دلیلی برای آن نداریم و آن را بدون آگاهی از استدلالش پذیرفته‌ایم. این نوع قضایا مادر بسیاری از اشتباهات بشر در زندگی می باشدو عامل اصلی آن تعصب و تقلید کورکورانه و شهرت اجتماعی است. علامت این قضایا این است که وقتی خود را از تعصب و تقلید کورکورانه خالی می کنیم و به وجدانمان مراجعه می کنیم دلیلی بر آن نداریم و شاید بتوانیم در آن شک کنیم.