بریده‌های کتاب انسان در دو فصل

حذر آن حالتی است که در هنگام دست زدن به یک سیم برق و یا راه رفتن در روی تیغ و شیشه های شکسته احساس میکنید وقتی که میخواهی پس از باران از جایی گل آلود بگذری چگونه دامن را بالا میگیری و آرام آرام حتی با نوک پا حرکت میکنی چه احساسی داری که لباس تازه آلوده نشود و بر دامن شما گل نپاشد. انذار این حالت را به دنبال می آورد و این حالت و دقت عمل را بارور میسازد و عبودیت را شکل میدهد و شهود و تسلیم و تفویض را زمینه میسازد.

انسانی که از طبیعتش فراتر آمده و به مرحله تبدیل رسیده، او دیگر از بن‌بست نجات یافته، امر و دیتور به او نیرو می‌بخشد ، نه علاقه و کشش های خودش.

ادبیات ما سرشار از این حکایت عقل گفتا و عشق گفتا است؛ در حالی که بین دل و عقل عاشق هیچ درگیری نیست. درگیری میان عقل فارغ و دل عاشق است. ما میخواهیم عشق ابراهيم را با عقل خودمان بسنجیم در حالی که عشق ابراهیم را باید با عقل خودش سنجید هر عقلی این را می پذیرد که مهم را فدای مهم تر کن.وقتی ابراهیم در راه مهمتر اسماعیل اش را ذبح میکند درست این کار هماهنگ و طبیعی است؛ همان طور که تو پولت را فدای یک کیلو سیب میکنی و یا عمرت را فدای فرزندت. پس عشق و عقل ابراهیم هماهنگ است و تضادی ندارد. این تضاد ساختگی به خاطر این است که ما جایگاهش را در نظر نمی گیریم و آدمها را با هم قاطی میکنیم