بریده‌های کتاب دیزی دارکر

کتاب ها نجاتم دادند؛من به آن ها پناه می بردم و در داستان هایشان زندگی می کردم.

(گاهی عشق و نفرت در هم گره می‌خورند و هیچ راهی برای باز کردن گره احساسمان وجود نداره❤️‍🩹-!)

(ما جوانی مان را صرف ساختن کاخ های شنی از جنس جاه طلبی میکنی بعد زندگی شن های شک را روی برجک های آرزو و رویاهایمان که با دقت و ظرافت ساخته ایم می‌ریزید آن قدر که دیگر آن ها رو نمی‌بینیم،یاد میگیریم که یک زندگی کسل کننده رو بپذیریم و از چیز هایی که میخوایم بگذریم و در زندانی از تنبلی ساکن شویم کمی خوشحال می شویم از اینکه پنجره های این زندان آنقدر کوچیک اند که نمی‌شود بیرون را دید و دیگر مجبور نیستید به کاخمان نگاه کنیم و حسرت بخوریم که شاید اگر کمی بیشتر می‌کردیم به آرزوهایمان می‌رسیدیم🐨_!)

زندگی‌ام دیگر هیچ‌وقت مثل سابق نشد.

رسماً تا قبل از سیزده‌سالگی هشت بار مردم.

راز خوشبختی این است که بدانی خوشبخت هستی.

خودش و غم و افسوسش را در دریا غرق کرد.

ولی احساس گناه یک عمر با انسان می‌ماند.

دنیا دیگه به خاطرات اهمیت نمی‌ده.

عزیزم من ترجیح میدم بمیرم تا عادی باشم

کودکی مسابقه ای است که در آن می فهمی واقعاً چه کسی هستی، قبل از آنکه تبدیل به شخصی شوی که در بزرگسالی خواهی بود.

« گاهی مجبوریم چیزهایی که قبلاً داشتیم رو رها کنیم تا چیزهایی که الان داریم و از دست ندیم .»

خاطراتی هستن که هیچ‌وقت نمی‌توانیم از آن‌ها فرار کنیم.

نمی‌توانی کسی را مجبور کنی عاشقت بشود.