بریده‌ای از کتاب دیزی دارکر اثر آلیس فینی

(ما جوانی مان را صرف ساختن کاخ های شنی از جنس جاه طلبی میکنی بعد زندگی شن های شک را روی برجک های آرزو و رویاهایمان که با دقت و ظرافت ساخته ایم می‌ریزید آن قدر که دیگر آن ها رو نمی‌بینیم،یاد میگیریم که یک زندگی کسل کننده رو بپذیریم و از چیز هایی که میخوایم بگذریم و در زندانی از تنبلی ساکن شویم کمی خوشحال می شویم از اینکه پنجره های این زندان آنقدر کوچیک اند که نمی‌شود بیرون را دید و دیگر مجبور نیستید به کاخمان نگاه کنیم و حسرت بخوریم که شاید اگر کمی بیشتر می‌کردیم به آرزوهایمان می‌رسیدیم🐨_!)