بریده‌های کتاب ربکا

لحظه هایی از زندگی، افکار یا احساسات ما هست که جا می‌ماند. این خانه برای مدتی سرپناه ما بوده، همین دیروز زیر سقفش باهم حرف زده ایم و به هم عشق ورزیده ایم و امروز ترکش می‌کنیم و شاید هرگز دوباره نبینیمش، ماهم دیگر همان آدم های دیروزمان نیستیم.

کسی چه می‌دانست روز بعد چه اتفاقی می‌افتاد، ماه دیگر و سال آینده چه پیش می‌آمد. و ما دیگر انسان‌های امروز نخواهیم بود.

می گویند انسان ها خیلی خوب می‌توانند رنج های خود را فراموش کنند و برای این‌که در این کار موفق شوند باید چون اتش همه چیز را در مورد خودشان بپذیرند.

عشق در ذات خود ، درست مانند یک نوع بیماری و بار سنگین است.

ترس از اینکه شاید دوباره گریه‌ات بگیرد و نتوانی اشک هایت را کنترل کنی و لب هایت از غصه بلرزند، خود به تنهایی کشنده است.

هر لحظه برای انسان قیمتی دارد ولی دارای اساس بی انتهاست ...

«کاش می‌توانستیم خاطرات را مثل عطر در یک شیشه‌ی در بسته نگه داریم و هر موقع که تمایل داشتیم در شیشه را باز می‌کردیم و در آن زمان قرار می‌گرفتیم.»

ای کاش می توانستیم خاطرات را مانند عطر در شیشه ای دربسته نگه داریم و هر زمان که دوست داشتیم در شیشه را باز کرده و در آن زمان قرار می گرفتیم.