بریده‌های کتاب ربکا

عشق در ذات خود ، درست مانند یک نوع بیماری و بار سنگین است.

هر لحظه برای انسان قیمتی دارد ولی دارای اساس بی انتهاست ...

ای کاش می توانستیم خاطرات را مانند عطر در شیشه ای دربسته نگه داریم و هر زمان که دوست داشتیم در شیشه را باز کرده و در آن زمان قرار می گرفتیم.

لحظه هایی از زندگی، افکار یا احساسات ما هست که جا می‌ماند. این خانه برای مدتی سرپناه ما بوده، همین دیروز زیر سقفش باهم حرف زده ایم و به هم عشق ورزیده ایم و امروز ترکش می‌کنیم و شاید هرگز دوباره نبینیمش، ماهم دیگر همان آدم های دیروزمان نیستیم.

ترس از اینکه شاید دوباره گریه‌ات بگیرد و نتوانی اشک هایت را کنترل کنی و لب هایت از غصه بلرزند، خود به تنهایی کشنده است.