بریده‌های کتاب پولینا چشم و چراغ کوهپایه

پدربزرگ با همان مهربانی و نرمی گفت :« آرام بگیر دخترم ، آرام بگیر.» این اولین‌بار بود که کسی به من می‌گفت "دخترم".

من هم شروع کرده بودم به اینکه دیگر بچه نباشم چون در واقع همه‌اش تنها بودم و با اینکه بیش از ۱۱ سال نداشتم، زیاد فکر می‌کردم ؛ درست است . من نصف عمرم را به فکر کردن گذرانده بودم.

از جا بلند شدم.برف هایی که به پالتویم نشسته بود تکان دادم و به طرف خانه راه افتادم به نین هم گفتم الان بر میگردم. تو همین جا منتظر باش. وقتی وارد مهمان خانه شدم دم در خشکم زد. چه بدبختی بزرگی.مهمانی که بین پدر بزرگ و مادر بزرگ به انتظار من نشسته بود کسی به جز عمه سوزانا نبود.

آن ها متوجه نبودند که من چطور حرف هایشان را می‌قاپم؛ و تو می‌دانی که حرف هرچقدر دردآور تر باشد، آدم با دقت بیشتری به آن گوش می‌دهد.

دنیا همه ش این نیست که بدی نکنیم؛ بلکه باید به فکر خوبی کردن هم باشیم.