بریده‌های کتاب اعترافات یک دوست خیالی

عجیب است، وقتی کسی صدایت را نمی‌شنود، کلمه‌ی خداحافظی تقریبا از هر کلمه‌ی دیگری کوچک‌تر و بی‌معنی‌تر به نظر می‌رسد.

تک تک آدم‌ها شگفت انگیزند. بعدش فهمیدم که همه‌ی آدم‌ها احتمالا شامل منم می‌شن، اما من چه چیز خاصی داشتم؟ نمی‌دونم. گمونم خود آدم چندان هم نمی‌دونه چه چیز خاصی داره؛ شاید دلیلش این باشه که آدم زیادی به خودش نزدیکه و نمی‌تونه خودش رو خوب ببینه مثل گلی که به پایین نگاه می‌کنه و فکرمی‌کنه فقط ساقه داره.