بریده‌های کتاب اولین تپش های عاشقانه قلبم: نامه های فروغ فرخزاد به همسرش پرویز شاپور

نامه‌های تو تنهایی را از زندگی من می‌راند. حس می‌کنم که زیر این آسمان کبود در یک گوشه‌ی دورافتاده موجودی به من فکر می‌کند و زندگی من برای او ارزشی دارد و می‌خواهد به لبهای من گرمی و پرتو لبخند را ببخشد

امشب دعا خواهم كرد و آن قدر از خدا موفقيت تو را در اين امر خواستار مي شوم كه خدا دلش به حال من بسوزد و بيشتر از اين در انتظارم باقي نگذارد تو هم دعا كن به خدا خيلي خوب است من كه هميشه از خدا كمك مي خواهم تو هم همين طور باش مي دانم كه موفق خواهي شد.

نمی‌دانم تو را چه بنامم. دوستت دارم. دوستت دارم مثل یک بچه‌ای که به آغوش گرم مادرش بیش از هر چیز دیگری علاقه دارد و اگر مادرش او را به سختی تنبیه کند باز به دامن او پناه می‌آورد.

روحم درد می‌کند و دلم می‌خواهد خودم را یک مرتبه راحت کنم...

من از تو هيچ چيز نمي خواهم همين قدر كه تو مرا دوست داشته باشي و صاحب يك زندگي مختصر و شيريني باشم براي من كافي ست

پرویز جان من گاهی اوقات فکر میکنم که نباید این چیزهارا برای تو بنویسم و باعث ناراحتی خیال تو بشوم ولی خودت بگو اگر برای تو ننویسم چه کسی حاضر می شود به این همه شکایت من گوش بدهد و چه کسی مرا مظلوم و بی گناه خواهد شمرد.

که خدا دلش برای من بسوزد وبیشتر از این مرا منتظر باقی نگذارد 💔

خوابیده بودم و گذشته مثل نوار رنگینی از جلوی چشمم می‌گذشت. درد را توی همه‌ی رگهایم احساس کردم...

برای کسی که دوست می‌دارد و با تمام قلب هم دوست می‌دارد، بزرگترین مصیبت ها این است که او را از دیدن محبوبش منع کنند