بریده‌های کتاب آنگه که خود را یافتم: سرگذشت یک روانپزشک

احساس می‌کنم زمانی که جان خود را از دست بدهیم، تک تک خاطرات گرانبها، لذت بخش و منحصر به فردمان هم همراهمان ناپدید می‌شوند.

بهترین کاری که انسان در زندگی می‌تواند انجام دهد نوشتن رمانی لطیف است .

اگر کسی به خوبی زندگی کند و در حسرت‌های عمیق نماند مرگش باوقار و آرامش بیشتری همراه خواهد بود

خاطرات گذشته و آرزوهای آینده تنها مولد تشویش و دلواپسی‌اند.

نیچه: ای پزشک به خودت کمک کن، به این ترتیب به بیمارت هم کمک کرده‌ای! بگذار این بهترین کمک به او باشد، اینکه او ( فرد بیمار) نظاره‌گر مردی باشد که خود را شفا می‌دهد.

بر این باور هستم که رویارویی صادقانه با میرایی ممکن است روش زندگی ما را تغییر دهد، کمکمان می‌کند که بی ‌اهمیت‌ها را بی‌اهمیت ببینیم و تشویقمان ی‌کند که زندگی‌ای برای خود بسازیم فارغ از افسوس‌ها و حسرت‌ها.

ما از خاطره ها قصه می‌سازیم و آنها را به گونه ای در می‌آوریم که بیشتر دوست داریم.

ما باید نویسنده زندگی، انتخاب‌ها و اعمال خود باشیم و چنین آزادی ‌هایی مولد اضطراب‌های بسیار است. تا این حد که ما برای برداشتن این بار مسئولیت به خدایان و دیکتاتورها پناه می‌بریم.

باور اینکه خداوند برای زندگی ما هدفی تعیین کرده است بسیار اطمینان بخش است.

آنچه ما را از مرگ می‌ترساند تنها از دست دادن آینده نیست بلکه از دست دادن گذشته نیز هست.

آندره ژید: تاریخ داستانی تخیلی است که اتفاق افتاده است، در حالی که داستان تخیلی تاریخی است که ممکن بود اتفاق بیفتد!!

پیر شدن به معنای رها کردن کارها و چیزهای مختلف است، یکی پس از دیگری .

تا آنجا که می‌توانید خودتان را بهتر بشناسید جازه ندهید نقطه‌های کور وجودی‌تان سد راه قدرت درک همدلی‌تان باشد.

نمی‌دانم چند نسخه از کتاب‌هایم به فارسی فروخته شده است را که ایران تنها کشوری است که کتب من را بدون اجازه من و بدون پرداخت حق امتیاز به چاپ می‌رساند! :(((((

باید ذهن را خالی و رها کرد و در لذت حس ساده‌ی بودن غوطه ور شد.