بریده‌های کتاب غنچه ها را بچین بچه ها را به گلوله ببند

مرگ برایم مثل این بود که در صد سال و در چند صد سال آینده وجود نداشته باشم. غیابی که تا آینده‌ای دور و بی‌کران ادامه پیدا می‌کرد. تازه در آن آینده‌ی دوردست هم باز جنگ می‌شد، باز بچه‌ها را به دار‌التادیب می‌فرستادند، باز بعضی برای دگرباش‌ها تن‌فروشی می‌کردند و بعضی هم زندگی جنسی نسبتا سالمی را پشت سر می‌گذاشتند، اما من دیگر نمی‌توانستم آن‌جا باشم.

در منجلاب راکد زمان جای ثابتی داشتیم. بیکار بودیم، اما هیچ‌چیز آزار‌دهنده‌تر و زهرآگین‌تر از این نیست که محبوست کنند و کاری نداشته باشی؛ خستگی‌اش را تا اعماق وجود حس می‌کنی.

با آن‌همه جنگی که در جهان وجود داشت، قرار بود چند انسان جانشان را از دست بدهند؟ و چند انسان دیگر لازم بود تا گودال‌هایی بکنند و دفنشان کنند؟ به نظرم آمد همان قبر واحدی که کنده بودیم تا ابد در سراسر جهان گسترش پیدا خواهد کرد.

پرسید: ((خب؟ چرا ساکتین؟ اگه شکست بخوریم احساس حقارت نمی‌کنین؟)) با بی‌خیالی گفتم: ((آدم‌هایی که اون بیرون تفنگ دستشون‌ گرفتن و راهمون رو بستن احساس حقارت می‌کنن. شکست چه دخلی به ما‌ داره؟))

خوب فهمیده بودم که حتی در حیاتی‌ترین لحظه هم کسی به کمکم نخواهد آمد.

می‌خواستند از این بن‌بستی که آنجا زندانی‌ام کرده بودند تبعیدم کنند، اما آن بیرون هم دوباره همه‌ی درها به رویم بسته بود و راه فراری نداشتم، چه آن داخل و چه این بیرون، انگشت‌های چغر و بازو‌های زمختی صبورانه انتظارم را می‌کشیدند تا حسابم را برسند و خفه‌ام کنند.