بریده‌های کتاب تنهای بزرگ

می‌خواست که درست ترین حرف را بگوید، اما درست ترين حرف چه بود و چند کلمه سست و بی دوام چگونه می توانستند در دریای سرطان اهمیت داشته‌باشند؟ ... سرطان همه‌چیز بود، یک دشمن درحال پیشروی که استخوان‌ها را فرسایش می‌داد، اندام را نابود می‌کرد. هیچ بحثی درمورد تلاش دوباره یا جنگیدن با آن وجود نداشت.

اما خانه فقط یک کلبه در دل جنگل نبود که به یک خلیج افسرده مشرف باشد. خانه یک حالت ذهنی بود؛ آرامشی که درنتیجه بازگشت به خود انسان و ادامهٔ یک زندگی صادقانه ایجاد می‌شد.

دوستی درست از همان‌جایی که رها شده باشد از سر گرفته می‌شود، گویی که شما اصلا از یکدیگر جدا نبوده‌اید.

نمی‌خواست امیدوار باشد که بهترین اتفاق بیفتد؛ امیدهای افسرده کننده از ناامیدی هم بدتر بودند.

او همیشه جمله‌هایش را ناتمام رها می‌کرد، گویی می‌ترسید صدای افکار ترسناک و افسرده کنندهٔ خودش را بشنود.

او درک کرد که ترس به‌صورت یک صندوقچه کوچک و تاریک نیست که همیشه تصور می‌کرد؛ دیوارهایی که به سمت داخل فشار می‌آورند، سقفی که سر انسان با آن برخورد می‌کرد و زمین سرد. نه... ترس عمارت بزرگی بود با اتاق‌های پی‌درپی که با راهروهای بی‌پایانی به یکدیگر مرتبط می‌شدند.

برخی ترس‌ها وجود دارد که انسان باید به تنهایی آنها را تحمل کند.

تا آن زمان نمی‌دانست که چطور عشق می‌تواند مثل یک تئوری بیگ-بنگ ناگهان در واقعیت به‌وجود بیاید و همه چیز را در انسان و همه چیز را در جهان تغییر دهد.

چنین حجاب نازکی گذشته را از زمان حال جدا می‌کند؛ آن‌ها به‌طور هم‌زمان در قلب انسان وجود دارند. هرچیزی می‌تواند شما را بین آنها جابه‌جا کند.