بریده‌ای از کتاب تنهای بزرگ اثر کریستین هانا

او درک کرد که ترس به‌صورت یک صندوقچه کوچک و تاریک نیست که همیشه تصور می‌کرد؛ دیوارهایی که به سمت داخل فشار می‌آورند، سقفی که سر انسان با آن برخورد می‌کرد و زمین سرد. نه... ترس عمارت بزرگی بود با اتاق‌های پی‌درپی که با راهروهای بی‌پایانی به یکدیگر مرتبط می‌شدند.