بریده‌های کتاب قهرمانان المپ: خون المپیان

پدر تو توی ایزدان اولینه.با این حال،تو همیشه نفر دومی...هم پیش دوستای رومیت هم پهلوی رفیقای یونانی،حتی پیش خانوادت.چطور میخوای خودت رو ثابت کنی؟

تو از تحمل این همه رنج، خسته شدی!

نیکو یاد حرف پدرش در کلیسایِ استخوان ها افتاد: از بعضی مرگ ها نمیشه جلوگیری کرد.

قول فراموش شده ی مادر،هسته شخصیت امروز جیسون بود.او تمام زندگی اش را بر اساس دردی ساخته بود که اخرین واژه های مادر در وجودش حک کرده بودند،مثل دانه ی ماسه در قلب یک مروارید غلتان.

وفاداری من تغییری نکرده.خانواده ام بزرگ تر شده.من فرزند روم و یونانم.

لئو در حالی که بین لایه ها بدنه کشتی کنار سیمکشی ها و لوله کشی ها چپیده بود،میتوانست با اندیشه هایش تنها باشد.وقتی خسته و درمانده شد،که حدودا هر پنج ثانیه یک بار چنین حالی بهش دست میداد،میتوانست به جای بهانه گیری و کج خلقی،با چکش به اطراف بکوبد و بقیه خدمه ی کشتی فکر میکردند سرگرم تعمیر کاری است.

حیف که جیسون یک آدم مکانیکی فلزی نبود.دست کم،در این صورت لئو میدانست چطور به بهترین دوستش کمک کند.اما نوبت انسان ها که میشد...لئو حسابی سردرگم بود.انسان ها خیلی راحت آسیب میدیدند.

هیچ کس نمیتواند بدون عشق به چیزی پا به میدان نبرد بگذارد: هم رزم هایش، خانواده و خانه اش.

هیچ‌کس نمی‌تونه به اندازه‌ی کسی که زمانی عاشقت بوده، از تو متنفر باشه.