بریده‌های کتاب با کاروان نیزه: ترکیب بند عاشورایی

ابتدای کربلا مدینه نیست، ابتدای کربلا غدیر بود ابرهای خون‌فشان نینوا، اشک‌های حضرت امیر بود

گودال قتلگاه، پر از بوی سیب بود تنها‌تر از مسیح، کسی بر صلیب بود سر‌ها رسید از پی هم، مثل سیب سرخ اول سری که رفت به کوفه، حبیب بود! مولا نوشته بود:«بیا‌ ای حبیب ما!» تنها همین، چقدر پیامش غریب بود مولا نوشته بود:«بیا، دیر می‌شود!» آخر حبیب را ز شهادت نصیب بود مکتوب می‌رسید فراوان، ولی دریغ خطش تمام، کوفی و مهرش فریب بود اما حبیب، رنگ خدا داشت نامه‌اش اما حبیب، جوهرش «اَمَّن یُجیب» بود یک دشت سیب سرخ، به چیدن رسیده بود باغ شهادتش، به رسیدن رسیده بود

کربلا به اصل خود رسیدن است، هرچه می‌روم به خود نمی‌رسم چشم تا به هم زدم چه دور شد، تا به خویش آمدم چه دیر بود

این سرخی غروب که همرنگ آتش است طوفان کربلاست که سرها در او گم است

با کاروان نیزه شبی را سحر کنید باران شوید و با همه تن گریه سر کنید

از بس که تیر بود و سنان بود و نیزه بود هفتاد حجله بسته شد از خیمه تا فرات

بعد از شما به سایهٔ ما تیر می‌زدند زخم‌زبان به بغض گلوگیر می‌زدند پیشانی تمامی‌شان داغ سجده داشت آنان که خیمه‌گاه مرا تیر می‌زدند این مردمان غریبه نبودند، ای پدر دیروز در رکاب تو شمشیر می‌زدند غوغای فتنه بود که با تیغ آبدار آتش به جان کودک بی‌شیر می‌زدند ماندند در بطالت اعمال حجشان مُحرم نگشته تیغ به تقصیر می‌زدند هم روز و شب به گرد تو بودند سینه‌زن هم ماه و سال، بعد تو زنجیر می‌زدند از حلق‌های تشنه، صدای اذان رسید در آن غروب، تا که سرت بر سنان رسید

خاتم سوی مدینه بگو بی‌نگین برند! دست بریده جانب ام‌البنین برند!

در مشت تشنه جرعهٔ آبی هنوز هست اما به خیمه‌ها برسد با کدام دست؟

آوازهٔ شفاعت ما رستخیز شد در ما قیامتی‌ست به محشر چه حاجت است