بریده‌های کتاب هفتاد و سومین نفر

صدای 《حسین (ع)》 به گریه بلند شد و کسی تا ان زمان صدای گریه او را نشنیده بود...

اشک از دیدگانش روان گشت و گفت: بعد از تو خاک بر سر دنیا.

اشک در چشم حسین بگردید و آن را نگاهداشتن نتوانست و این آیت قرائت کرد:«فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر و ما بدلو تبدیلا»

کسی هست که دشمن را از حرم خدا براند.

جامه‌ای برای من بجوئید که کسی رغبت نکند، آن را از تن من به در کند. جامه‌ای کهنه برداشت و از چندجا بدرید.

سکینه فریاد زد: تن به مرگ دادی و دل بر رحیل نهادی. حسین گفت: چگونه تن به مرگ ندهد کسی که ندارد یار و یاوری.

اکنون پشت من شکست و چاره‌ام کم شد...

وقتی عباس رفت و کشته شد، لشکری باقی نمانده بود.

حسین گفت: جامه‌ای برای من بجویید که کسی در آن رغبت نکند که از تنم به‌در کند..

چون چشم خدا می‌بیند، آنچه بر من آمد سهل باشد...