بریده‌های کتاب دونده ی هزارتو؛ لانه ی گریورها

ولی حتی امید واهی هم بهتر از ناامیدی بود

توماس با خودش گفت :" قسم می خورم، چاک ،قسم می خورم که تورو به خونه برگردونم."

«بیشتر آدم‌های اینجا توماس صدام میکنن.خب،به جز نیوت که بهم میگه تامی^^»

«فقط باهاش کنار بیا،اگه تسلیم ترس بشی هیچ وقت نمی‌تونی به هیچ چیز غلبه کنی»

حس‌بدی‌نداشت‌،ولی‌لبخند‌هم‌نمیزد.هم‌خوشحال‌بود‌هم‌نبود. ولی‌به‌هر‌حال،درآن‌لحظه،همین‌قدرهم‌برایش‌کافی‌بود.

«اونا چون دلشون میخواد به زندگی گذشته‌شون برگردن تغییر میکنن،یا از اینکه می‌فهمن زندگی قبلی‌شون از اینجا بدتره افسرده میشن؟»

فقط‌باهاش‌کنار‌بیا، اگه‌تسلیم‌ترس‌بشی‌هیچ‌وقت‌نمی‌تونی‌به‌هیچ‌چیز‌غلبه‌کنی.

از غر زدن دست بردار. فقط وضعیتی رو که توش هستی قبول کن و دیگه بهش فکر نکن.

اگه تسلیم ترس بشی هیچوقت نمی‌تونی به هیچ چیز غلبه کنی.

فقط باهاش کنار بیا،اگر تسلیم ترس بشی هیچوقت نمی تونی به هیچ چیز غلبه کنی.

بیشترآدم‌های‌اینجا‌توماس‌صدام‌میکنن.خب،به‌جز‌نیوت‌که‌بهم‌میگه‌تامی. -توماس

تنها چیزی که می‌خوام یه روز معمولیه،یه روز که فقط استراحت کنم.

«فقط دنبال من بیاید و اونقدر سریع بدوید که انگار زندگیتون به این کار بستگی داره،چون واقعا داره»

رسیدن به مرحله ناچاری میتونه مارو مجبور کنه که ی راهی پیدا کنیم

«مهم نیست اوضاع چقدر نا امید کننده شده،ما به مبارزه ادامه میدیم»

"اگه تسلیم ترس بشی از هیچی سردر نمی آری." -دونده هزار تو

همین کافی بود که بفهمد ، دانستن گاهی وقت ها چقدر آزاردهنده است .

«اگه نترسیده باشی،پس آدم عادی نیستی!»