بریده‌های کتاب یک چاه و دو چاله و مثلا شرح احوالات

دوستی، آدمیزاد را از تنهایی درمی‌آورد؛ اما قلم او را به تنهایی برمی‌گرداند. به آن تنهایی که جمع است. به بازی قدما.

"من دلم سخت گرفته است از این میهمان‌خانهٔ مهمان‌کش روزش تاریک که به جان هم نشناخته انداخته است چند تن خواب آلود چند تن ناهموار چند تن ناهشیار!" از ماخ‌اولا_ نیما

دیگر اینکه من دست‌کم خودم می‌دانم که با این قلم جوری تا نکرده‌ام که دل کسی را به دست بیاورم؛ چه رسد به وجاهت ملی. من زده‌ام و خورده‌ام و با این زدوخورد دست‌کم خودم را نیز نگه داشته‌ام. بی هیچ منتی بر احدی. اگر کُشته‌ای باقی نیست، کِشته‌ای باقی است و این است بزرگ‌ترین غبن در این ولایت که مشت می‌زنی؛ اما به سایه و اصلاً در خواب.

وقتی در زندان بی‌ثمری گیر کردی، خواهی دید که یک تکه دعای باطل سحر را چندبار می‌شود خواند یا به یک تارعنکبوت و حرکاتش چقدر می‌توان دل بست.

آدمی که کاری ازش برمی‌آید ادا ندارد و آنکه ادا دارد، کاری ندارد.

... اما چشم و گوش گلستان دریچه‌هایی بود هم به درون خویش باز؛ نه به دنیای خارج. آن‌قدر مرکز عالم خلقت بود که تصورش را نمی‌شود کرد. من هیچ‌کس را آن‌قدر اشرف مخلوقات ندیده‌ام.

به یک شعبده‌باز هم که چشم بدوزی، خواهی دید که پس از مدتی داری اداش را در می‌آوری.