بریده‌های کتاب کتاب اوهام گوناگون

عمو راسم فرت و فرت سیگار می‌کشید. برای همین هم صدایش به گیرایی ترانه‌های غمگین بود. همه فکر می‌کردند پشت معمولی‌ترین حرف‌های عمو راسم هم معانی عمیقی پیدا می‌شود. سال‌هاست فیلم‌ها و ترانه‌ها و سریال‌ها یک مشت حکیم خیابانگرد ریش‌دراز را در باور ما فرو کرده‌اند که دستکش‌های پشمی سوراخی دارند و در حلبی روغن آتش روشن می‌کنند. ما هم این همه را دیدیم و دم نزدیم؛ فیلسوف‌های میخانه‌نشین و دایی‌های دنیا دیده‌ای که حرف‌های توخالی‌شان با "ببین، پسرم" و "ببین، فرزندم" شروع می‌شود. شوخی شوخی گول خوردیم، آن هم چه جور.

روحیه ! با خودش گفت روحیه و به یک روز تازه‌ی بدون گذشته فکر کرد ، به نخستین آفتاب ، به نخستین سایه ، به نخستین زندگی . 《با مُرده نباید مُرد》.🕯

《دوست دارم اوقات فراغتم را به رمان خواندن و تماشای فیلم و شنیدن موسیقی بگذرانم . می‌خواهم با کسی آشنا شوم که باقی زندگی‌ام را پر کند . 》

اندیشید شاید سیگار را هم ترک کردم . هاه ، لبخندی زد و سیگار دیگری روشن کرد .✨️

《در جایی گم شده‌ام که محال است انسان‌ها به آن راه پیدا کنند . 》 دست‌کم آدم باید برای خودش کاری بکند ، مگر نه ؟ نباید منتظر پیدا شدن ماند ‌. اگر از دیگران بپرسید ، می‌گویند من آدم تحصیلکرده‌‌ای هستم . اما باور کنید عقلم به درک راز گذشت زمان قد نمی‌دهد ‌ .

وقتی داری در کثافت فرو می‌روی، دلت می‌خواهد بی درنگ آن کثافت را با کسی شریک شوی. راه دیگری ندارد. باید کسی را پیدا کنی که کم و بیش به اندازه‌ی خودت غرق شده باشد. این از همه چیز مهم‌تر است، چون اگر طرف دردش از تو کمتر باشد، حوصله‌ی شنیدن ندارد و اگر از تو دردمندتر باشد،اصلا رویت نمی‌شود چیزی بگویی. پیدا کردن آدمی که بشود با او درد دل کرد، خودش درد دیگر است.

در تمام طول آن سال‌ها، تنها چیزی که از زندگی می‌خواستم یک فاجعه بود، فاجعه‌ای با ابعاد کوچک که تمام کارهای خطای گذشته و آینده‌ام را درست جلوه دهد.