بریده‌های کتاب من او

((حکما کور بهتر می بیند.چرا؟ چون چشمش به کار دیگران نیست چشمش به کار خودش است، چشمش به معرفت خودش است... یا علی مددی!))

هیچ سری به خودش، به تن خودش نگاه نمی‌کنه. همیشه به رفیقش، به تن رفیقش، نگاه می‌کنه. این اول لوطی‌گریه.

تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می‌شود دل است! دلِ آدمی‌زاد.

«رفاقت گودی و غیر گودی برنمی‌دارد.»

اهلِ سیاست، گمان می کنند که دور را می بینند؛ البت می بینند؛ اما نه خیلی دور را. حکماً اگر خیلی دور را می دیدند، کارشان توفیر می کرد. امیرالمؤمنین، روحی فداه، اهلِ سیاست بود، اما دورِ دور را می دید، جایی به قاعده ی قیامت دور و دیر... یا علی مددی!

خدا نیافریده کاری را که دروغ تویش راه نداشته باشد. البته نه این که نیافریده... آفریده، ولی کم. مثلاً گریه. گریه، زیاد دیده‌ام. از گریه‌ی نوزاد تا گریه‌ی بعد از مرگ متوفا. هر گریه‌ای یک جور است. ولی همه‌ی گریه‌ها از یک نظر مثلِ هم هستند. گریه‌ی دروغی نداریم. نمی‌شود کسی دروغی گریه کند. از نوزاد بگیر تا آدم‌بزرگ. این درست که هر گریه یک جور است، اما گریه‌ی دروغی هیچ جوری نمی‌شود.

حکما کور بهتر میبیند. چرا؟ چون چشمش به کارِ دیگران نیست، چشمش به کارِ خودش است، چشمش به معرفتِ خودش است...

فاصله‌ای بینِ شادی و غم وجود ندارد.