بریده‌های کتاب پادشکننده: آنچه از بی نظمی بهره می برد

آینده در گذشته است. در واقع یک ضرب المثل عربی در این باره وجود دارد: کسی که گذشته ای نداشته باشد آینده ای هم ندارد.

باد شعله شمع را خاموش، اما آتش را شعله‌ورتر می‌کند. تصادفی‌بودن، عدم قطعیت و آشوب نیز همین‌طورند؛ باید از آن‌ها بهره ببرید نه این‌که از آن‌ها اجتناب کنید. باید آتش باشید و مشتاق وزش باد ...

ثروت اضافه اگر به آن نیازی نداشته باشید بار سنگینی است.

این است تراژدی مدرنیته: درست مثل والدینی که به شکلی وسواسی از فرزندانشان محافظت می‌کنند، سیاست‌ها و تدابیری که سعی دارند به ما کمک کنند غالبا بیش از همه به ما آسیب می‌زنند.

رسیدن به سادگی، آنقدرها هم ساده نیست‌. استیو جابز فهمید که باید خیلی زحمت بکشید تا آنقدر تفکر خود را شفاف سازید که بتوانید آن را ساده کنید. عرب‌ها اصطلاحی دارند به نثری قاطع که می‌گوید: فهمیدنش کار شاقی نیست استاد کسی است که آن را بنویسد.

سازش یعنی اغماض. تنها اظهارنظر امروزی که از آن پیروی می‌کنم گفته جورج سانتایانا است: انسان زمانی از نظر اخلاقی آزاد و مبراست که ... دنیا و انسان‌های دیگر را با خلوص نیت ناسازش‌کارانه قضاوت کند. این صرفا هدف نیست تکلیف است.

اجتناب از اشتباهات کوچک، وخامت اشتباهات بزرگ را بیش‌تر می‌کند.

ما انسان‌ها آن چیزی را که ملموس نیست، خوار می‌شماریم. خیلی راحت تحت تاثیر کودک گریانی قرار می‌گیریم که در تلویزیون می‌بینیم تا هزاران نفری که در جاهای دیگر می‌میرند ولی به تلویزیون اتاق نشیمن ما راه پیدا نمی‌کنند. یکی از آن‌ها تراژدی است و دیگری آمار. رسانه چیزها را بدتر می‌کند چون از شیفتگی نابخردانه ما نسبت به حکایات و عطشمان برای حکایت‌های شورانگیز سواستفاده می‌کند و به این ترتیب، باعث تبعيض و بی‌انصافی زیادی می‌شود. در حال حاضر هر ۷ ثانیه یک نفر از دیابت می‌میرد اما اخبار فقط درباره قربانیان طوفان‌ها و خانه‌هایی که ویران می‌شوند صحبت می‌کند.

برای چیز های فاسد نشدنی هرروز ممکن است به معنای زندگی طولانی تر باشد.بنابراین هرچه فناوری بیشتر عمر کند میتواند انتظار داشت عمر طولانی تری داشته باشد.