جزم اندیشی ها خواه دینی ، سیاسی یا علمی از این باور اشتباه پدید می آیند که فکر می تواند واقعیت یا حقیقت را در بر گیرد. تعصب ها زندان ها جمعی ذهنی هستند و عجیب است که مردم، سلول زندان خود را می پرستند، زیرا به آن ها احساس امنیت و احساس کاذب (( من می دانم )) می دهد. هیچ چیز بیش از تعصب های انسان، موجب رنج بشریت نشده است.درست است که هر تعصبی دیر یا زود فرو می ریزد، چرا که حقیقت سرانجام دروغ بودن آن را آشکار می کند، اما تا زمانی که توهمی بودن بنیاد تعصب درک نشود، هر تعصبی با تعصب دیگر جایگزین می شود.

مهم نیست به چی نگاه میکنی ، مهم اینه چی میبینی.

هنگام خریدن کتاب مثل لباس و لوازم منزل نسبت به آن حق تملک پیدا میکنید ولی در واقع خرید کتاب فقط مقدمه ای برای تملک آن است.تملک واقعی کتاب زمانی فراهم میشود که کتاب را بفهمید و این فهم در ساختن ذهن شما سهمی داشته باشد.بهترین راه برای اینکه شما نیز در کتاب اثر و سهمی داشته باشید- که این دو مطلب به یک نتیجه میرسد - این است که شما داخل کتاب یادداشت کنید. اولا این کار نه تنها شمارا بیدار بلکه هوشیار نگه میدارد.ثانیا اگر خواندن پویا باشد، اندیشیدن است و اندیشه بر آن است که خود را در نوشتار و گفتار آشکار کند. کسی که می گوید: (( میدانم چه فکر میکنم ولی نمیتوانم بیان کنم)) معمولا نمیداند چه فکر میکند. ثالثا یادداشت کردن نظریات خواننده بر روی کتاب باعث میشود که افکار نویسنده را به خاطر آورد.

لفظ‌گرایی عبارت است از عادت ناپسند استعمال واژه‌ها بدون توجه به افکاری که باید القا کنند و بدون داشتن آگاهی از تجاربی که آن واژه‌ها باید نشان دهند. لفظ‌گرایی بازی با کلمات است. «لفظ‌گرایی» نشان‌دهنده خطای مداوم خوانندگانی است که در خواندن تحلیلی قصور می‌کنند. چنین خوانندگانی هرگز پا را از مرز واژه‌ها فراتر نمی‌گذارند. آنچه را که می‌خوانند به شکلی تحت‌الفظی و بدون داشتن نتیجه‌ای حفظ می‌کنند. یکی از انتقاد هایی که برخی متخصصان تعلیم و تربیت امروزی به هنر های امروزی دارند این است که این هنرها لفظ گرا هستند. به نظر می‌رسد که دقیقاً خلاف این مطلب صحیح باشد. ضعف موجود در خواندن - لفظ‌گرایی متداول - افرادی که در مهارت‌های دستوری و منطقی تمرینی ندارند نشان می‌دهند چگونه کمبود این مهارت باعث می‌شود خوانندگان، بجای اینکه بر کلمات تسلط یابند، اسیر دست آن‌ها شوند.