بریده‌های کتاب بروم یا بمانم؟ چگونه قاطعانه تصمیم بگیرم و زندگی ام را به باد ندهم

اروین یالوم معتقد است: "فرد به‌طور کامل در برابر زندگی خودش مسئول است، نه فقط در برابر اعمال خود، بلکه در برابر کوتاهی‌هایش نیز مسئولیت دارد."

این داستان درباره مردی است که تصور می‌کند زندانی شده است. او در سلولی تنگ و تاریک محبوس شده و در حالی که روی نوک انگشتان پایش ایستاده و میله‌های پنجره کوچک زندان را که تنها منبع نور آنجاست، محکم گرفته است، تلاش می‌کند که خودش را به سمت بالا بکشد تا بتواند کمی از پرتوی نور خورشید را از میان میله‌ها ببیند. او هیچ‌گاه برای کشف قسمت‌های دیگر زندان تلاش نمی‌کند و تمام حواسش متوجه این است که آن کورسوی نور را به‌عنوان تنها منبع امیدبخش از دست ندهد. در نتیجه، هرگز متوجه نمی‌شود که درب زندان، در انتهای سلول، باز است و در واقع، او آزاد است که برود‌. او همیشه آزاد بوده است که هر وقت دلش بخواهد به سمت روشنی و نور برود.‌.. فقط اگر دلش می‌خواست برود.

ما وقتی به خودسازی می‌رسیم که به خودمان اجازه دهیم کسی باشیم که واقعاً هستیم، نه زمانی که دچار این نفرین شده‌ایم که تلاش بی‌عیب و نقص بمانیم تا مبادا از ما انتقاد کنند.

اگر می‌خواهید زندگی پرمعنا و خوشایندی داشته باشید باید بپذیرید که در این شرایط قرار گرفته‌اید، چون: ▪️این انتخاب‌ها را داشته‌اید، ▪️آزادانه انتخاب کرده‌اید، ▪️در نتیجه مسئول شرایط بغرنجی هستید که گرفتارش شده‌اید.

مشکل اینجاست که بسیاری از ما خود را با این باور که هیچ انتخابی در زندگی نداریم، قانع می‌کنیم.

انتخابِ واکنشِ "فرار": (عقب‌نشینی، تسلیم شدن، رها کردن، تسلط بر چیزی یا کسی، موافقت، اجتناب، وفق یافتن و کنار کشیدن) و نیز انتخاب واکنش "مبازره": (با زور صحبت کردن، بیش‌ازحد سخن گفتن، درها را محکم بستن، فریاد کشیدن، طعنه‌آمیز صحبت کردن، بیرون زدن از خانه، پرت کردن اشیا)، این مشکل را دارند که شما هیچ وقت قادر به حل مسائل‌تان نمی‌شوید، این طور نیست؟

ترس مانع از این می‌شود که تصمیم نهایی را بگیرید. ترس از: ▪️اشتباه کردن ▪️ناراحت کردن دیگران یا تحمل نارضایتی به آنها ▪️ناشناخته‌ها

شکی نیست که تصمیمات ما دردناک هستند چون به یادمان می‌آورند که زندگی شامل موقعیت‌های محدودی است. ما تلاش می‌کنیم که با تصمیم نگرفتن، از این موقعیت چشم‌پوشی کنیم.

به قول فریتس پرل:" این تفاوت بین واقعی کردن خود و واقعی کردن تصویری که دیگران از شما دارند بسیار مهم است. ما اغلب فقط به خاطر ساختن تصویرمان زندگی می‌کنیم و فقط تعداد محدودی خود واقعی‌شان را می‌سازند. آدم‌های نوع اول، بیشتر تهی و پوچ به نظر می‌رسند چون به شدت مشغول طرح‌ریزی و ساختن خودشان با بایدها و نبایدهایشان هستند."

از راهبی در قرن هفدهم میلادی، نقل شده که لحظاتی قبل از مرگش گفت: "وقتی به بهشت بروم، آن‌ها از من نخواهند پرسید که چرا موسی نبودی؟ بلکه از من می‌پرسند که چرا آن کسی که می‌توانستی باشی، نشدی؟"

بعضی از آدم‌ها در دوراهی‌ای ایستاده‌اند و هیچ‌کدام را انتخاب نمی‌کنند، چون نمی‌توانند هر دو مسیر را با هم انتخاب کنند و به این تصور دل خوش کرده‌اند که اگر به اندازه کافی منتظر بمانند، هر دو مسیر سرانجام یکی می‌شوند و بنابراین هر دوی آن‌ها در دسترس‌شان قرار می‌گیرد.