بریده‌های کتاب شهر معمولی

نور تنها کلمه‌ای بود که می‌خواستم نگهش دارم.

به گمانم مهم نیست چندبار داستان را شنیده باشی، مهم این است که چه کسی آن را تعریف می‌کند. قصه‌گو که خوب باشد، قلبت آن را مثل یک قصه‌ی دست‌ِاول می‌شنود.

مهم نبود خانه‌مان کجاست؛ چون خانه همان‌جایی است که قلب‌های نخ‌نمایی مثل قلب‌های ما به آنجا تعلق دارد.

در را به رویا باز کن/ بالا برو، پرواز کن این است نفرین سیاه/آوارگی در نور ماه تا تارها هم سو شوند/تا محو گردد این گزند تا دشمنی جبران شود /تا سایه ها رقصان شود آن گاه این نفرین سخت/یک باره خواهد بست رخت

در را به رویا باز کن /بالا برو پرواز کن این است نفرین سیاه/آوارگی در نور ماه تا تارها هم سو شوند/تا محو گردد این گزند تا دشمنی جبران شود/تا سایه ها رقصان شوند آن گاه این نفرین سخت / یک باره خواهد بست و رفت