بریده‌های کتاب تراژدی در عصر سیاسی یونانیان

هامارتیا اصلی ترین مشخصه ی یک تراژدی اصیل است ، زیرا گناه به قصد گناه کاری یا خطا با سو نیت انجام نمی شود. چنانچه ادیپ عالی ترین بازنمود وضعیت تراژیک یک انسان در مواجهه با مقوله ی خطاکاری است. او شریف ترین شخصیت گناه کار تراژدی است .

نست دادن هرگونه انگیزه ی آموزشی یا درمان گرایانه ی ویژه به آفرینش هنری به طور اعم یا به هر هنرمندی به طور اخص، از بیخ غیر یونانی است. فن شعر ممکن است از پالایش عواطف سخن براند، ولی این امر بیشتر حاصل ( احتمالی ) تراژدی است تا مقصود ذاتی آن. فعالیت نوشتن نمایشنامه یا شعرهای حماسی بیشتر به کار صنعتگری می ماند که میز درست می کند تا مثلا کشیشی که رابطه ی میان میرندگان و خدایان را زیر نظر دارد. نجارها نیازی ندارند که از بابت کارکرد نهایی اسباب و اثاثی که می سازند به خود عذاب بدهند. آنها پیش از اینکه آغاز کنند می دانند که این چیز چیست. چنین است دست کم در فن شعر و پدیدآورندگان داستان ادبی...

تقلیدگری یعنی فرآیند اصلی هنر بیشتر متوجه تقلید واقعیت بود تا مغزشویی اخلاقی...روشن است که این تقلید ، از روی نیت ناآگاهانه هنرمند ، در بردارنده ی امکان تاثیر اخلاقی است.

تراژدی به معنای گونه ای ادبی و دراماتیک تنها در همان مرزهای محصور آتن قرن ۵ ق.م وجود داشته و عناوینی چون تراژدی نئوکلاسیک و تراژدی مدرن سوفهم هایی بیش نیستند.

تراژدی در یونان باستان بیشتر به عنوان فرآیندی آیینی و سیاسی درک می شد و نه مقوله ای صرفا ادبی و هنری.