تراژدی ، به زعم نورتروپ فرای مفهومی از « شالوده ی طبیعی و معتبر شخصیت انسان» را وضع می کند...
در تراژدی ، مخمصه ی حقیقی است و قهرمان از آن رو قهرمان است که فارغ از هر نوع توهم و اغفال با مخمصه رو در رو می شود ....
وقتی رساله ی آقای فرهاد سلیمان نژاد را خواندم در وهله ی اول دریافتم که گویا این نوع «احساس تراژیک زندگی» ( به زعم میگوئل دو اونامونو) در او نیز زنده و جاری است ، چرا که کوشیده است فارغ از هر نوع توهم و اغفال - که حتی گریبان بسیاری از مطالعات غربی را نیز می گیرد - به تراژدی آتنی رو کند....
احتمالا برخی از دعاوی نظری فلسفی تاریخی و هنری ایشان مجادله انگیز خواهد بود اما آن چه بیش از هر چیز توجه مرا به خود جلب می کند روح پرشور و صبوری است که آماده است تجربه و بینش تراژیک را با تمام وجود از سر بگذراند....
از مقدمه ی منصور ابراهیمی 
مساله ی بنیادی ی اسن رساله هم چنان که از عنوان آن نیز بر می آید ، پاسخی است به کتاب نیچه : فلسفه در عصر تراژیک یونانیان ، که ما آن را بی توجهی ی نیچه می دانیم در درک عصر تراژیک یونانی ها ا عصر تراژدی ها و تراژدی نویس ها و فلاسفه ی یونان و از دید این رساله زمانه ی چنین تعیناتی زمانه ای سیاسی است در یونان تا زمانه ای تراژیک ؛ زیرا از دید ما تراژدی چونان یک نوع نمایشی ، بیان گر زیستن در یک وضعیت تراژیک در عصری قدیم تر است و نمی تواند حاصل زیستن در یک موفقیت تراژیک باشد و همان گونه که پژوهش گر این رساله نیز اثبات کرده است ، سیاسی نگری بر شوءون زندگی ی آن عصر یونانی ها غلبه داشته است.
از مقدمه ی محمود صباحی