بریده‌های کتاب الی الحبیب: سرمشق هایی برای حبیب شدن

🌤می گویند: تمام سرمایه انسان در آخرت به اندازه عزم و اراده انسان است.

🌤 بهترین اندیشه ها در مکتب قرآن و عترت تربیت می شود. قرآن بهترین کارخانه انسان سازی و تربیت اندیشه هاست.

🌤نباید فقط قاری قرآن بود، بلکه باید عامل قرآن هم بود. حبیب شب ها آیات جهاد را می خواند و روزها جهاد با کفار را عملی می کرد. این گونه تلاوت، انسان را رشد می دهد. دنبال عمل کردن به فرازهای قرآن باشیم و فقط صرف تلاوت نباشد، خواندن مقدمه عمل کردن است.

🌤مهم این است که انسان با امام زمانش باشد. تو مثل حبیب زیر خيمه حسین باش. تو همراه امام باش. حال اگر خواستی، اشک بریز و اگر هم خواستی، مثل حبيب شب عاشورا لبخند بزن و شوخی کن. مهم این است که در این خیمه گاه باشی. البته باید به پله بعدی هم فكر كنى، يعنى نه این که تنها با امام باشی، بلکه امید امام هم باشی! امام به کربلا که رسید اول او را صدا زد و برای او نامه نوشت. وقتی هم امام تنها شد، اول حبیب را صدا زد "يا حبيب بن مظاهر"! چشم امام به یاری کسانی چون حبیب است. حبیب امید امامش بود. تو هم کاری کن که امید امامت باشی!

امام برای او جمله‌ی مستقل دارد: "لله درک یا حبیب" یک عمر دویدن برای رسیدن به این تشویق امام و دعایش ارزش دارد.

اگه قله را حسین (ع) ببینی، همه‌ی کارها خرد و ناچیز می‌شود و همه‌ی وجودت تلاش برای رسیدن به قله می‌شود.

در فقه گفته می‌شود آب قلیل اگر به کر متصل باشد، دیگر حکم آب کر را دارد. اصحاب هم این‌گونه بودند. خود را به اقیانوسی وصل کردند که برای همیشه حضور دارد. پس آن‌ها هم حضورشان همیشگی است. این سرّ جاودانگی اصحاب امام حسین (ع) با خود امام است.

هنوز هم نامه برای کسی که مفید امام زمان باشد، می‌آید‌. "برای درد دل تو مفید نیست کسی/ وگرنه نامه برای مفید می‌آید" ... حضرت صاحب خطاب به شیخ مفید می‌گوید: "الی الاخ السدید و الولی الرشید الشیخ المفید"

چه شب‌هایی که روز را روشن می‌کنند. کسی که شب بزرگ ندارد، روز بزرگ نخواهد داشت. شب بزرگ بدون روح قرآن بزرگ نخواهد شد.