بریده‌ای از کتاب الی الحبیب: سرمشق هایی برای حبیب شدن اثر محمد عبدالحسین زاده

🌤مهم این است که انسان با امام زمانش باشد. تو مثل حبیب زیر خيمه حسین باش. تو همراه امام باش. حال اگر خواستی، اشک بریز و اگر هم خواستی، مثل حبيب شب عاشورا لبخند بزن و شوخی کن. مهم این است که در این خیمه گاه باشی. البته باید به پله بعدی هم فكر كنى، يعنى نه این که تنها با امام باشی، بلکه امید امام هم باشی! امام به کربلا که رسید اول او را صدا زد و برای او نامه نوشت. وقتی هم امام تنها شد، اول حبیب را صدا زد "يا حبيب بن مظاهر"! چشم امام به یاری کسانی چون حبیب است. حبیب امید امامش بود. تو هم کاری کن که امید امامت باشی!