بریده‌های کتاب میزها و دیوارها

هر کارگری می‌داند که کینه‌توزترین تحقیرکنندگانش جوجه‌کارمندهای خرده‌پای عالم کسب‌وکارند؛ اداره‌چی‌های بی‌نوایی که غالباً بدتر از طبقه‌ی کارگر استثمار می‌شوند، اما چون اجازه دارند یقه‌ی سفید بپوشند و در دفتر کنار رییس‌شان کار کنند، خودشان را عضو طبقه‌ی سرمایه‌دار حساب می‌کنند. (به نقل از آپتون سینکلر)

هر کارگری می‌داند که کینه‌توزترین تحقیرکنندگانش جوجه‌کارمندهای خرده‌پای عالم کسب‌وکارند؛ اداره‌چی‌های بی‌نوایی که غالباً بدتر از طبقه‌ی کارگر استثمار می‌شوند، اما چون اجازه دارند یقه‌ی سفید بپوشند و در دفتر کنار رییس‌شان کار کنند، خودشان را عضو طبقه‌ی سرمایه‌دار حساب می‌کنند. نویسنده این جملات را از آپتون سینکلر (رمان‌نویس) نقل کرده: داشتم فکر می‌کردم که این جملات نه‌تنها درباره‌ی رابطه‌ی کارمندها و کارگرها، که درباره‌ی نوع تعامل کارمندها و ارباب رجوع،‌ منشی‌های پزشک‌ها و مراجعان، کارمندان دانشگاه‌ها و دانشجویان و ... هم صادق است. اگر فوکویی نگاه کنیم، همه‌ی این روابط واجد نوعی از اعمال قدرتند. کمدی تلخ ماجرا این‌ است که این قدرت از طرف گروهی «بی‌نوا» و «استثمارشده» بر سایر هم‌نوعان‌شان اعمال می‌شود.

ایده‌ی «پول دادن برای خوشایندتر کردن پول درآوردن» چیزی است که در طول کتاب تکه‌تکه بازش می‌کنم چون سرنخ‌هایی نگران‌کننده درباره‌ی آینده‌ی دفتر کار به ما می‌دهد.

وقتی کسی زمان آزاد بیشتری در برنامه‌ی روزانه‌اش دارد، یعنی هم زمانش ارزشمندتر است و هم خودش. همین موضوع درباره‌ی فضا هم صادق است.

همه‌ی خرت‌وپرت‌هایی را در نظر بگیرید که به بهانه‌ی احتمالاً قدیمی‌ترین سرگرمی مدیران ارشد، یعنی سیگار، ساخته شده‌اند. ... در سریال مدمِن و دیگر سریال‌ها و فیلم‌های مشابه، سیگار ، بیش از هر چیز، وسیله‌ای است برای ایجاد تعلیق در گفتگو یا کنش. به بیان دیگر، با سیگار می‌شود وقت خرید. ... سیگار کشیدن برای مدیران ارشد شرکت استرلینگ‌کوپر (که قصه‌ی مدمِن در آن می‌گذرد) ضروری است؛ چون فکر کردن را به قالب عملی فیزیکی یا حالتی بدنی درمی‌آورد و بدون آن، فکر کردن احتمالاً اتلاف وقت (و اتلاف فیلم) به نظر می‌رسد.

در حقیقت، انگیزه‌ی اصلی مجموعه‌دارها، فارغ از موضوع یا ماهیتِ اقلامی که جمع می‌کنند، اضطراب مرگ است.

دفتر کار ممکن است هر جایی باشد؛ در مرکز خرید، کافه، فضای کار اشتراکی در حومه‌ی شهر یا حتی خانه. اما انگار جای اصلی‌اش در آسمان‌خراش است. آسمان‌خراش آشکارا نماد سلسله‌مراتب است و سلسله‌مراتب هم عنصری مقدس در مفهوم و کارکردِ دفتر کار است. آسمان‌خراش‌ها در افق شهر سر برمی‌آورند و آن را به قول آنری لوفور، فیلسوف فرانسوی، با نمایش «عمودیت تکبرآمیز» تعریف می‌کنند. این ساختمان‌ها نه‌تنها نماد قدرتند، بلکه نمادِ به‌اصطلاح «نردبان سازمانی» هم هستند؛ نردبانی که قرار است مسیر موفقیت باشد.