بریده‌ کتاب‌های جزء از کل

برای همین است که آزادی هیچ حسی را در من بیدار نمی کند. چون در دنیای واقعی معنای آزادی این است که باید تن به تألیف بدهید،حتا اگر داستان تان مفت نیرزد.

نمى‌توانستم راهى پيدا كنم كه موجود ويژه‌اى در جهان باشم، ولى مى‌توانستم راهى متعالى براى پنهان شدن پيدا كنم و براى همين نقاب‌هاى مختلف را امتحان كردم؛ خجالتى، دوست داشتنى، متفكر، خوش بين، شاداب، شكننده.. اين‌ها نقاب‌هاى ساده‌اى بودند كه تنها بر یک ويژگى دلالت داشتند. باقى اوقات نقاب‌هاى پيچيده‌ترى به صورت مى‌زدم، محزون و شاداب، آسيب پذير ولى شاد، مغرور اما افسرده. اين‌ها را به اين خاطر كه، توانِ زيادى ازم مى‌بردند، در نهايت رها كردم! از من بشنو؛ نقاب‌هاى پيچيده، زنده زنده تو را مى‌خورند.

چرا نور ارزانی کسانی می‌شود که در نکبت اند و چرا زندگی به موجوداتی عطا می‌شود که روحی آزرده دارند؟ کسانی که مرگ را چون گنجی پنهان آرزو می‌کنند. آنان که وقتی به گور می‌رسند وجودشان لبریز از شادمانی می‌شود. آنان که مسیرشان نامعلوم است و خداوند در تاریکی شان قرار داده.

احمقانه‌ است که فکر می‌کنیم خداوند فقط وقتی صدای افکارمان را می‌شنود که او را به اسم صدا می‌زنیم و نه وقتی که مشغول افکار پلید روزمره‌مان هستیم. معنای ایمان برای ما این است که تا وقتی از خالق دعوت نکنیم، به زمزمه های ذهن ما گوش نمی‌کند.

«رهایی در این است که شبیه دیوانه‌ها باشی» *(یکی از ایده‌های پدر جسپر)

گذشته توموری بدخیم و لاعلاج است که تا زمان حال خود را می‌گسترد.

مردم همیشه بر کسی که برای زندگی‌اش الگوهای شخصی اختیار میکند خشم می‌گیرند؛ چون منش خلاف عرفی که بر می‌گزیند باعث می‌شود مردم احساس خفت کنند، همانند موجودات عادی

معمولا می‌گویند «نگران نباش» یا «همه چیز درست میشه» که نه تنها غیر کاربردی بلکه به شکل وحشتناکی زجرآور هستند، جوری که باید صبر کنی تا کسی که این حرف را به تو زده بیماری لاعلاجی بگیرد تا بتوانی با لذت تمام جمله‌ی خودش را به خودش تحویل بدهی.

تنها راه درست فکر کردن برای خودت اینه که امکانات جدید خلق کنی، امکان‌هایی که وجود خارجی ندارن.

وقتی از دنیا کنار میکشی دنیا هم به همان اندازه از تو کنار می‌کشد.

ما تنها موجودی هستیم که به فانی بودنمون آگاهی داریم.این حقیقت به قدری ترسناکه که آدم‌ها از همون سال های ابتدایی زندگی اون رو توی اعماق ناخودآگاهشون دفن میکنن و همین ما رو به ماشین هایی پر زور تبدیل کرده،کارخانه های گوشتی تولید معنا.معناهایی رو که به وجود می آرن تزریق میکنن به پروژه های نامیرا شدن شون_مثلا بچه هاشون یا آثار هنری شون یا کسب و کارشون یا کشورشون_چیزهایی که باور دارن از خودشون بیشتر عمر میکنن.