بریده‌های کتاب جز از کل

"گذشته واقعا یک تومور غیر قابل جراحی است که به زمان حال گسترش پیدا می کند."

چهره جایگاه درد است. اگر هم جایی باقی بماند، ناامیدی.

شب‌ها درس‌های روز را با داستان وقت خوابی که از خودش در می‌آورد تمام می‌کرد. اَه! داستان‌هایش همیشه سیاه و چندش‌آور بودند و قهرمان همه‌شان هم بدل خودم بود.

بیچاره جسپر. تظاهر به خواندن میکنم و خوابیدنش را تماشا میکنم، فکر نمی‌کنم هنوز درک کند که هر روز تلنبار دقیقه‌هایش سبک‌تر می‌شود.

ولی عاشقش بودم یا نه؟ عشقم بالغ بود یا نابالغ؟ خب، روش خودم را برای فهمیدن این موضوع داشتم: وقتی عاشقم که از مرگ او به اندازه ی مرگ خودم وحشت داشته باشم.