بریده‌های کتاب اندیشه در بحران: ژان پل سارتر در نگاهی کوتاه، ارنست کاسیرر در نگاهی کوتاه

ژان پل سارتر در ۱۹۲۸ در امتحان آگراگاسیون فلسفه شرکت کرد اما مردود شد. در ۱۹۲۹، دوباره در این امتحان شرکت کرد. این بار سارتر در امتحان نفر اول شد و سیمون دوبووار رتبه ی دوم را کسب کرد. سارتر و دوبووار در سال ۱۹۲۹ با یکدیگر آشنا شدند و این آشنایی به سرعت به یک دوستی بدل شد؛ دوستی ای که تا پایان عمر سارتر ادامه داشت. سارتر و دوبووار هیچگاه ازدواج نکردند، اما برای مدت زمان طولانی(و البته با وقفه های زمانی گاه و بیگاه) با یکدیگر زندگی کردند. روابط سارتر و دوبووار شبیه رابطه ی زن و شوهر بود، اما در عین حال هر یک در مواردی روابط جداگانه ای نیز و در رقابت‌های به اصطلاح عشقی و روابط حسادت آمیز وارد می شدند. البته سارتر بیش از بووار به دنبال هوسبازی و تنوع طلبی بود، در عین اینکه بووار نیز زن متعهد و پایبندی نبود.

جنگ جهانی اول خوش‌بینی ها و خوش باوری ها در خصوص وعده ها و شعارهای روشنگری و ایدئولوژی لیبرالیسم را ویران کرد. پس از پایان جنگ جهانی اول، دیگر ساده لوح ترین مردمان و خوش خیال ترین ایدئولوگ ها و کم دانش ترین مردم عوام کوچه و خیابان نیز دریافتند که لیبرالیسم نمی‌تواند آزادی و عدالت و رفاه و صلح ایجاد کند. از آن پس، نحوی بدبینی به شعارها و وعده های جهان بینی روشنگری در انسان غربی مدرن پدیدار شد و لیبرالیسم به مثابه یک ایدئولوژی بی اعتبار و منفعل شد.

سارتر در سراسر عمرش تمایلات پررنگ و صریح دفاع از یهود و یهودیت و همراهی با صهیونیسم داشت. در ۱۹۴۶ برای بار دوم به آمریکا رفت و در همان سال کتاب یهود و یهودستیزی را به چاپ رساند؛ کتابی که رویکرد تبلیغاتی مظلوم نمایی برای یهودیان و فضاسازی برای رسمیت دادن به تأسیس رژیم اشغالگر قدس را دنبال می کرد.

ژان پل سارتر، روشن فکر و نویسنده ای است که در اوایل قرن بیستم به دنیا آمد و اضطراب و پریشانی وضع بحرانی غرب مدرن را در آرا و آثار خود به نحوی بازگو و روایت کرد و به گمان خود کوشید برای آن راه علاجی (!) بیابد.

سارتر در کودکی از احساس تنهایی رنج می‌برد و در میان هم شاگردی هایش دوستان چندانی نداشت. او در جوانی و بزرگسالی نیز از اضطراب و افسردگی رنج می‌برد. به نظر می‌رسد در عمق شخصیت سارتر نحوی احساس ناامنی وجود داشت و فشار همین احساس نا امنی بود که او را به الکلیسم و تنوع طلبیهای جنسی سوق می داد.

مطابق محاسبه ی او [ژان پل سارتر] در این دوران[1945 تا 1955] مواد محرکی که هر روز مصرف می‌کرد شامل این‌ها بود: دو پاکت سیگار، چند پیپ توتون سیاه، بیش از یک لیتر الکل(بیشتر شراب، ودكا، ويسكی و آبجو)، ۲۰۰ میلی گرم داروهای ضد افسردگی پانزده گرم اسپیرین، چند گرم داروهای آرام بخش به اضافه قهوه و چای.

سیمون دوبووار، این زن با استعداد و مصمم، تقریباً از همان نخستین دیدار برده ی سارتر شد و در سراسر زندگی بزرگسالی خود تا هنگام مرگ او چنین ماند. در مقام معشوقه،جانشین زن، آشپز و مدیر، محافظ شخصی و پرستار به سارتر خدمت کرد؛ بی آنکه در هیچ زمان در زندگی او موقعیتی قانونی یا مالی داشته باشد... سارتر آشکارا نسبت به او بی وفایی می‌کرد. در تاریخ ادبیات، از نظر استثمار شدن زن از سوی مرد، کمتر موردی از این بدتر وجود دارد این نکته از این رو بیشتر غیر عادی است که دوبووار در سراسر زندگی خود فمنیست بود...