بریده‌های کتاب کوه پنجم

درد من و تو هرگز از بین نمی‌رود، اما کار، تحملش را آسان‌تر می‌کند. رنج نمی‌تواند آزاری به تن خسته برساند.

وقتی انسان به سوی سرنوشتش سفر می‌کند، اغلب مجبور به تغییر مسیر می‌شود.

در میان تمام سلاح های ویرانگر مخلوق انسان، وحشتناک ترین و نیرومندترین سلاح، کلمه است.

اصلا مرگ چه بود؟ مرگ یک لحظه بود و همین!

بهترین جنگ‌جو کسی است که موفق می‌شود دشمن را به دوست تبدیل کند.

شجاعان همیشه کله‌شق اند. خدا با خشنودی از آسمان لبخند می‌زند، زیرا خواسته‌ی او همین بوده، که هرکس مسئولیت زندگی خویش را در دست بگیرد. زیرا در تحلیل نهایی، خدا بزرگ‌ترین هدایا را به فرزندان[بندگان] خود داده است: قدرت انتخاب و تعیین کردار خویش.

کودک همیشه میتواند به آدم بزرگ، سه چیز بیاموزد: شادی بی دلیل، سرگرمی دائمی، و اعلام خواسته‌اش با تمام قوا.

ارواح نیز، همچون نهرها و گیاهان، به باران متفاوتی نیاز داشتند: امید، ایمان، دلیل زندگی. وقتی چنین چیزی در کار نبود، همه چیز در روح انسان می‌مرد، حتی اگر جسمش به حیات ادامه میداد؛ و مردم میتوانستند بگویند: زمانی در این جسم، انسانی بوده است!

فکر کرد مردن در بیست و سه سالگی چه قدر احمقانه است، آن هم بی آنکه آدم هرگز عشق زنی را شناخته باشد.

کلمه نابود می‌کرد و هیچ ردی برجا نمی‌گذاشت...

هرکس از بدو تولد نامی دارد، اما باید بیاموزد که زندگی خود را با کلامی تعمید دهد که خودش انتخاب کرده، تا معنایی به زندگی‌ خویش ببخشد.

هنگامی که آرزوی چیزی را داری، سراسر کیهان همدست می‌شود تا بتوانی این آرزو را تحقق ببخشی.

از شک گریخته بود، و از شکست، و از لحظات دودلی. اما خدا رحیم بود و او را به مغاک واقعیت اجتناب ناپذیر راند تا نشانش بدهد که انسان باید سرنوشت خود را انتخاب کند، نه این که آن را بپذیرد.

اما هیچ اتفاقی اتفاقی رخ نداده بود.

سنگ‌ها نگاره‌ی ایزد[ان] بودند_ سخت، مقاوم، باقی تحت هر شرایطی، و بی نیاز از توضیح دلیل وجود خویش!

قلبش علائم هشدار دهنده می‌فرستاد، از بودن کنار این زن لذت می‌برد! عشق می‌توانست هولناک‌تر از ایستادن در برابر آن سرباز آحاب باشد که تیری را به قلب او نشانه رفته بود، اگر پیکان به او می‌خورد می‌مرد... .

"من هرگز دریا را ندیدم ولی می دانم همانند صحراست و کسی که نسبت به آن بی اعتنا باشد او را هلاک می کند"