بریده‌های کتاب ص خ و ر

کاری از من برنمی‌آمد اما مأیوس هم نبودم که ناامید،از ابلیس ملعون‌تر است و چه‌چیز بدتر از اینکه انسان بشود ابلیس خودش.

جهان بی درک شگفتی‌های آن مانند رحمی است که نوزاد در آن می‌پوسد و جنین تا بیرون نیاید جانان نشود و او را انسان نتوان گفت،و درک شگفتی با بیرون آمدن از رحم خویشتن یک رابطه مستقیم دارد؛وقتی شگفتی‌ها را ببینی بالغ می‌شوی زیرا این خاصیت شگفتی است که به تو یادآوری کند تو کیستی! و برای چه از علیا پا به سفلا گذاشته ای‌‌...

شاید احمقانه به نظر بیاید اما صدای هرکسی رنگی دارد؛صداقت سفید است و حرص زرد،امید سبز است و آرزو آبی فیروزه ای،عشق سرخ است و از خودگذشتگی نورانی،و مشکی... نه این یکی را دیگر نمی‌توانم به تو بگویم.

هیچ چیز بهتر از این نیست که خودت را جا بگذاری! می‌دانی،وقتی خودت را جا می‌گذاری دیگر خویشتن همراهت نیست تا تو را سرزنش کند و مثل یک ذره‌بین لعنتی بیفتد به جانت تا حقارت و ضعف‌هایت را صد برابر بزرگ‌تر نشانت دهد.

اگر نمیدانی بدان،تقدیر حسود است و بخیل؛که اگر مرگ را هم بخواهی آن را از تو دریغ می‌کند چه رسد به عشق!اصلا مگر تقدیر بخیل برمی‌تابد که عاشقی شبی را در آغوش معشوق صبح کند!و قسم به آن که خورشید را از مشرق بر‌می‌آرد و در مغرب دفن می‌کند،مرگ تحفه‌ است برای کسی که سال‌ها حسرت عشق را کشیده و بعد آن را یافته اما فقط در یک شب از دستش داده.برای یک چنین کسی مرگ غایت آرزوست.

چرا عشق این‌طوری است؛یا به آن نمی‌رسی یا وقتی می‌رسی که او می‌رود! عشق به سایه می‌ماند که هرچه بدوی به آن نمی‌رسی و محال است با سایه‌ات یکی شوی مگر در پاشیدگی نور مطلق و فنای محض...

می‌دانستم این حرص چیز خوبی نیست اما خدانکند وسوسه‌ای بشود همه فکر و ذکرت،تا تسلیمش نشوی محال است رهایت کند.