بریده‌های کتاب به سپیدی یک رویا

محمد که هست، این خانه از عطر علی خالی نمی شود.

با لبخند بی رمقی گفت: چه راحت بهانه ای پیدا می‌کنند برای شادی. چه زیباست بازی های کودکان! ص ۱۳۷

فاطمه فقط دلتنگ برادر نبود. فاطمه از امام زمانش دور افتاده بود. رنج سفر را به جان خریده بود به امید دیدار امام و سرورش.

خوبی شب به این است که همه یک رنگند... از روشنایی روز و هزار رنگی مردم می‌ترسم...

همیشه بخند فاطمه. لبخند که روی لبانت می‌نشیند، جان تازه می‌گیرم.

چقدر شبیه برادرش بود این دختر! از آرامش نگاهش، آرامش می گرفتم و از قدرت کلامش، قدرت!

کلامش لحن رجز گرفت: خون حسین به زمین ریخت تا حرمت قرآن و عترت رسول خدا حفظ شود. حسین شهید شد تا اسلام زنده بماند و علی بن حسین زنده ماند تا پیام حسین را سینه به سینه نقل کند . علی بن حسین زنده ماند تا زمین از حجت خدا خالی نشود . زمین هرگز خالی از حجت خدا نخواهد بود و اینک علی بن موسی الرضا حجت خداست بر زمین هم او که به اسیری بردندش.

دلم برای دست مهربان علی تنگ شده. برای نوازش های پدرانه اش... علی با رفتنش گویی همه شهر را با خودش برده. مدینه بی رونق شده بعد از هجرت علی ...

چون از روز اول، آزادی ام را در گرو خدمت به فاطمه می‌دیدم. آزاد می‌شدم که چه کنم؟ بی فاطمه دنیا مفهومی نداشت...

آن روز هم که نه خورشید خیال رفتن داشت، نه شب خیال آمدن.

یاد ابوالحسن افتادم . او هم قبل از ما تمام این مسیر را طی کرده ... اما نمیدانم مرکبش از کدام قسمت این زمین عبور کرده یا اینکه کجا به نماز ایستاده و کجا قدم گذاشته تا خاک قدم هایش را سرمه چشم هایم کنم ....

صدایش بالاتر : رفت حسین در برابر ظالم سر فرود نیاورد ، حسین دو پسرش را قربانی حقیقت کرد دو پسرش را برادرزاده ها و خواهرزادهایش را ... یارانش را ... جانش را ...

همه اهل خانه می‌ترسیدند. فاطمه کوچک به آغوشم پناه آورده بود و نگاهش را به قامت برادر دوخته بود. ابوالحسن گاهی راه میرفت و ذکر می گفت. گاه می‌نشست و ذکر می‌گفت. نه ترسی داشت و نه اضطرابی. خشم هم اگر داشت، در درون داشت. سرتاپا آرامش بود. نگاهش، قدم‌هایش، راه رفتنش، نشستنش. ما هم، همه هم ترس داشتیم ، هم از آرامش امام و سرورمان آرامش می‌گرفتیم. فاطمه حتی شاید بیش از همه آرام بود و ترسش از همه کمتر ... آرام زیر گوشم گفت : تا برادرم هست هیچ کس جرئت ندارد وارد خانه ما شود .

صفیه گفت:بعد از اینکه از من ناامید شدند،حضرت را درون قفس شیر انداختند. حبابه جیغ زد،فاطمه گفت:نترس حبابه.به جز این انسان دو پا هیچ جانداری به خودش اجازه نمی‌دهد که به حجت خدا روی زمین آسیب برساند.

فاطمه گفت : نترس حبابه ... به جز این انسان دو پا هیچ جانداری به خودش اجازه نمی‌دهد که به حجت خدا روی زمین آسیب برساند ... صفیه گفت آری شیرها هم در برابر امام زانو زدند و سر ادب فرود آوردند ، اما باز هم دل سیاه آنها سفید نشد .