بریده‌های کتاب ملال جدول باز

آقا ما داریم عاشق زن‌مان می‌شویم.

هیچ به این فکر کرده‌ای که بشر هیچ‌وقت در هیچ فصلی از تاریخ این همه سرگرمی‌های مختلف نداشته و با این حال هیچ‌وقت هم این همه ملول و کسل نبوده؟

اون نمی‌خواد بیاد هما! آخه کجا بیاد؟ این‌ام شد دنیا؟ برای چی بیاد؟ هما تو بچه‌دار می‌شی، به خدا می‌شی! ولی بچه‌ت انقدر باهوشه که نمی‌خواد بیاد!

من هیچ وقت خود عیدها را دوست نداشته‌ام. و برعکس همیشه عاشق حال و هوای شب عیدها بودم. بچه هم بودم عاشق شب جمعه‌ها بودم ولی از خود جمعه‌ها بیزار بودم. حالا هم هر سال حال و هوای شب عید من را می‌گیرد ولی از خود عیدها بیزارم. شب عیدها مثل این است که دروغ باشکوهی باورت می‌شود و با خود عید این دروغ لو می‌رود. انگار خوشبختی همیشه چیزی جز احساس آن بر لبه خوشبختی نیست.

آدم بالاخره به یک صندلی هم انس می‌گیرد.

اصلا یک چیز احمقانه‌ای توی عشق هست، و گرنه چرا عاشق‌معشوق‌‌ها تا یک حدی خنگ و کودن جلوه می‌کنند؟

واقعا چه فرقی می‌کرد که این موجود دوست‌داشتنی از شکم کی بیرون آمده باشد؟

شکست خورده‌ها و آن‌هایی که امیدهای واهی دارند خوب با هم جور در می‌آیند.

از خیلی وقت پیش معتقد شده بودم که قیمت آدم‌های ناکام بسته به این است که چه‌قدر دل‌خوش‌کنک‌هایی که به خودشان می‌دهند باور خودشان می‌شود.

ما هم بدبختی بر گردن‌مان است هم شرمساری بدبختی‌های‌مان.

یک وقتی به این نتیجه رسیده بودم فقط کسی را می‌شناسی که از آخر هفته‌اش خبر داشته باشی.

"آدم وقتی زن ندارد به خیلی چیزها احتیاج ندارد".

گفت "می‌دانی مهران، آدم زن که دارد به خیلی چیزها احتیاج پیدا می‌کند" و بعد از مکث کوتاهی اضافه کرد، "مثلا به خود زن".

به آدم بگویند که تو آدم احمقی هستی تکلیف‌اش توی این دنیا روشن‌تر است تا بگویند ساده‌ای.

همه می‌دانند که من یک کمی دهن‌ام لق است و کسانی که یک کمی دهن‌شان لق است اصولاً آدم‌های خیلی دهن‌لقی‌اند. آخر مثل این است که یک دختری یک کمی باکره نباشد.

عشق، خودخواهی ابلهانه‌ای به عاشق‌معشوق‌ها می‌دهد.

گفتم من مرد خوشبختی هستم، می‌دانی چرا؟ چون به چیزهایی که در زندگی‌ام نمی‌خواستم نرسیدم.

دریغ از یک زوج واقعا خوشبخت.