بریده‌های کتاب فلسفه تنهایی

او بیشتر اوقات در ذهنش مشغول نوشتن نامه هایی ست که هیچ وقت برای کسی ارسال نمی شوند.

عشق بهایی دارد که همواره باید بپردازیم و تنهایی بخشی از این بهاست.

ما وقتی احساس تنهایی می‌کنیم که روابط رضایت‌بخشی با دیگران نداریم، حال چه به این دلیل که روابطمان اندک است چه به این دلیل که روابط فعلی‌مان عاری از آن نزدیکی مطلوبمان است.

اشتیاق، جزء ضروری تنهایی‌ست؛ اشتیاق و تمنای از بین بردنِ فاصله روحی و جسمی بین شما و آن کسی که برای‌تان مهم است... اشتیاق ممکن است متوجه فرد خاصی هم نباشد و خودش را در شکلی از میل و تمنای صمیمیت با یک انسان دیگر نشان دهد بی‌آنکه کسِ خاصی منظورِ نظرمان باشد.

همه مان در طول حیات به نوعی از تنهایی محکومیم، اما این تنهایی میتواند تنهایی تنهایان دیگر را دریابد ، پس همه مان آنقدرها هم تنها نیستیم.

وقتی میان آدم های زیادی هستم، مثل آنها زندگی می‌کنم ، و آنطور که باید فکر نمی‌کنم؛ پس از چندصباحی به نظرم می‌آید انگار می‌خواهند از خودم دورم کنند و مرا از روح و جانم بربایند.

خلوت گزینی بهترین راه برای شناختن خویشتن است.

وقتی زندگی درونی مان پر نیست سپردن خویش به دست خلوت تنهایی دشوار می شود.

بخش مهمی از خود آگاهی ناشی از آگاهی از خودمان در دوره هایی است که جدا از دیگران سپری میکنیم.

«ما همه محکوم به نوعی از تنهایی در طول زندگی‌هامان هستیم، اما آدم‌های تنها می‌توانند آدم‌های تنهای دیگری را بیابند و بدین ترتیب این تنهایان دیگر خیلی هم تنها نمی‌مانند.»

شیرین است انزوا، اگر راه بازگشت به دیگران باز بماند همیشه، هر چه باشد،فروغ هر کسب فقط برای خودش نیست.

جوانی دوره ای از زندگی ست که مشخصه اش غلبه ی شدید تنهایی بر احوالات آدمی ست.

«بلوغ فراتر از هر چیزی ظرفیت تحمل تنهایی و انزوا جویی است.»

فقط کسی که قدرت دوست داشتن و عشق ورزیدن دارد می‌تواند احساس تنهایی کند. از سوی دیگر،شاید پر بیراه نباشد که بگوییم فقط کسی که می‌تواند احساس تنهایی کند می‌تواند عشق بورزد یا دوست کسی باشد

او تنهایی را نوع خاصی از حزن و اندوه می داند که از نبود روابط اجتماعی دلخواه به آدمی دست می‌دهد.

وقتی میان آدم های زیادی هستم ، مثل آنها زندگی میکنم ، و آنطور که باید فکر نمیکنم ؛پس از چند صباحی به نظرم می آید انگار میخواهد از خودم دورم کنند و مرا از روح و جانم بربایند.