بریده‌ کتاب‌های فلسفه تنهایی

پس روشن است که فرد تا آن حد که میتواند شخصیتش را تغییر بدهد مسئول شخصیتش است.

امروزه، در مقایسه با مردان ، زنان بیشتری تنها زندگی میکنند .زنانی که تنها زندگی میکنند در مقایسه با مردانی که تنها زندگی میکنند به مراتب بیشتر این شرایط زندگی را ادامه می دهند، گرچه که این دو گروه ، با تجربه ای که از تنها زندگی کردن دارند، به احتمال بیشتر به همین زندگی تکی ادامه می دهند و کمتر میل دارند تا با کسی هم خانه شوند.

آنچه درباره تنهایی مهم است شمار افرادی نیست که دوروبر آدم هستند، بلکه احساسی است که فرد از رابطه اش با دیگران دارد.

درک شما از خودتان همیشه خیلی فرق دارد با نحوه ی درک بقیه از شما و شما علی الدوام به این تفاوت آگاهی دارید.هرکس در افکار و تجربیاتش خودش را طوری میبیند و میشناسد که احدی دیگر نمیتواند.

ادم های تنها بیشتر خودشان دلشان میخواهد تنها باشند ،چون نمیخواهد بهای روحی و روانی با دیگران بودن را بپردازند. آنها به آدم ها آلرژی دارند و ازشان زیادی متأثر میشوند.

ما تنها به دنیا می آییم ،تنها زندگی میکنیم و در تنهایی می‌میریم. همه ی ما یک (خود )داریم که خودش را درک میکند و واقف است بر جدایی اش از دیگران.

شیرین است انزوا، اگر راه بازگشت به دیگران باز بماند همیشه، هر چه باشد،فروغ هر کسی فقط برای خودش نیست.

عاشق شدن بخش مهمی از عشق است، اما تنها بخشی از آن است.

تجربهٔ تنهایی متافیزیکی مربوط به تنهایی شناختی است. به این معنا که ما هرگز نمی‌توانیم حرفمان را به‌دیگری بفهمانیم یا حرف دیگری را بفهمیم و بنابراین قطعا دیگران نمی‌توانند مارا بفهمند.

نوع بشر تنهاست و باید این درد تنهایی را تجربه کند تا بتواند جایگاهش را در این عالم به جا بیاورد.با این حال زندگی همیشه در بودن کنار دیگران محقق می شود.

تنهایی به معنای عدم وجود جمع و گروه نیست بلکه بیشتر مبیّن این است که ایده‌آلی که از جمع و گروه در ذهن داریم محقق نشده است. اگر موجوداتی اجتماعی نبودیم، تنهایی هم وجود نداشت.

همه‌مان در طول حیات به نوعی از تنهایی محکومیم، اما این تنهایی می‌تواند تنهاییِ تنهایان دیگر را دریابد. پس همه‌مان آنقدرها هم تنها نیستیم.

بر فرض اگر همه نیروها و عناصر طبیعت دست به دست هم بدهند تا در خدمت و فرمان یک نفر باشند، اگر خورشید هم به فرمان این یک نفر برآید و فرورود، اگر دریاها و رودها به میل او بخروشند و جاری، شوند و اگر زمین به خودی خود همه خواسته‌ها و مایحتاج مطلوب او را فراهم آورد باز او درمانده و بیچاره خواهد بود تا زمانی که دست کم یک نفر را داشته باشد که شادی‌اش را با او قسمت کند و از احترام و دوستی او برخوردار شود.

افرادی که احساس تنهایی میکنند از اینکه روابط کافی با دیگران نداشته باشند هراسانند و در نتیجه دائماً دنبال نشانه هایی از شکست در روابطشان میگردند و همین خودش به روابطشان با دیگران آسیب میرساند و تنهاییشان را بیشتر میکند علاوه بر این ناپذیرفتگی اجتماعی موجب نگرانی از ناپذیرفتگی‌های بعدی میشود و باز فرد را وا میدارد تا دنبال نشانه های تازه تری از شکست در روابطش. بگردد، در نتیجه فرد در موقعیت‌های اجتماعی رو به محافظه کاری و احتیاط می‌آورد و نمی‌تواند رفتار طبیعی خودانگیخته اش را داشته باشد و همین منجر به رفتارهایی میشود که باز هم خطر ناپذیرفتگی‌های تازه تر را گواهی هایی تجربی بیشتر می‌کند.

و به حقیقت که خلوت و انزوا بدونِ کتاب همانا تبعید است، محبس است، شکنجه است.

و به حقیقت که خلوت و انزوا بدون کتاب همانا تبعید است ، محبس است ،شکنجه است.

پژوهش هایی که در باره سلامت روانی انجام شده است نشان می دهد شریک زندگی یا دوستان فرد به مراتب موثر تر از ثروت یا شهرت هستند.

آدم که خودش را متفاوت از اطرافیانش ببیند باعث می شود نگاه منفی تری به دیگران داشته باشد. برای مثال این نکته ثابت شده که برای کسانی که تنها هستند، لبخندی دوستانه تلقی می‌شود که از طرف یکی از اعضای گروه خودی باشد وگرنه آدمی بیگانه اگر لبخند بزند به نظرشان تهدیدآمیز و مخوف می آید.

همیشه بابت عشق باید بهایی پرداخت و تنهایی بخشی از آن است. هر آدمی که عاشق باشد یا به کسی فکر کند، در غیاب آن فرد، وقتی که چه جسمانی چه عاطفی ترک می‌شود، حتما تنهایی را تجربه خواهد کرد.