بریده‌های کتاب فلسفه‌ی تنهایی

شیرین است انزوا، اگر راه بازگشت به دیگران باز بماند همیشه، هر چه باشد،فروغ هر کسب فقط برای خودش نیست.

جوانی دوره ای از زندگی ست که مشخصه اش غلبه ی شدید تنهایی بر احوالات آدمی ست.

«بلوغ فراتر از هر چیزی ظرفیت تحمل تنهایی و انزوا جویی است.»

فقط کسی که قدرت دوست داشتن و عشق ورزیدن دارد می‌تواند احساس تنهایی کند. از سوی دیگر،شاید پر بیراه نباشد که بگوییم فقط کسی که می‌تواند احساس تنهایی کند می‌تواند عشق بورزد یا دوست کسی باشد

او تنهایی را نوع خاصی از حزن و اندوه می داند که از نبود روابط اجتماعی دلخواه به آدمی دست می‌دهد.

وقتی میان آدم های زیادی هستم ، مثل آنها زندگی میکنم ، و آنطور که باید فکر نمیکنم ؛پس از چند صباحی به نظرم می آید انگار میخواهد از خودم دورم کنند و مرا از روح و جانم بربایند.

دشوار است تحمل زندگی در دنیایی که وجود آدم _بود و نبودش_ برای بقیه توفیری ندارد.

آدم های تنها (خویشتنی) را شکل داده اند که هم از دیگران می ترسد و هم در تمنا تعلق و دلبستگی به آنها می سوزد.

تنهایی و افسردگی دو وضعیت متفاوت است. و فرد ممکن است احساس تنهایی کند بی‌آنکه افسرده باشد، یا افسرده باشد بی آن‌که احساس تنهایی کند و علاوه بر این، ارتباط محکمی میان احساس تنهایی و فکرها و رفتار های مربوط به اقدام به خودکشی وجود دارد.

تنهایی، چه از نظر منطقی چه از نظر تجربی، ربطی به تنها بودن ندارد. آنچه درباره تنهایی مهم است شمار افرادی نیست که دوروبر آدم هستند، بلکه احساسی است که فرد از رابطه‌اش با دیگران دارد ...

فرقی نمی‌کند که فرد در دور‌و‌برش دوستان یا خویشاوندانی داشته باشد که به فکرش هستند، به هر حال آنها احساس تنهایی می‌کنند. آنها از رابطه درک و توقعی دارند که آنقدر قوی است که هرگز امکان برآورده‌ شدنش وجود ندارد. هیچ تغییری در محیط اجتماعی آنان مشکلِ احساس تنهایی‌شان را برطرف نمی‌کند.

خلوت کردن و تنها بودن نه جنبهٔ مثبت و نه منفی دارد. همه چیز به این بستگی دارد که تنهایی خود را چگونه بگذرانید.

پس روشن است که فرد تا آن حد که میتواند شخصیتش را تغییر بدهد مسئول شخصیتش است.

عشق برای آنکه باشد و بماند باید در طول زمان برای آن بنیان تازه ای فراهم آورد.

امروزه، در مقایسه با مردان ، زنان بیشتری تنها زندگی میکنند .زنانی که تنها زندگی میکنند در مقایسه با مردانی که تنها زندگی میکنند به مراتب بیشتر این شرایط زندگی را ادامه می دهند، گرچه که این دو گروه ، با تجربه ای که از تنها زندگی کردن دارند، به احتمال بیشتر به همین زندگی تکی ادامه می دهند و کمتر میل دارند تا با کسی هم خانه شوند.

آنچه درباره تنهایی مهم است شمار افرادی نیست که دوروبر آدم هستند، بلکه احساسی است که فرد از رابطه اش با دیگران دارد.

درک شما از خودتان همیشه خیلی فرق دارد با نحوه ی درک بقیه از شما و شما علی الدوام به این تفاوت آگاهی دارید.هرکس در افکار و تجربیاتش خودش را طوری میبیند و میشناسد که احدی دیگر نمیتواند.