بریده‌های کتاب فلسفه تنهایی

پس روشن است که فرد تا آن حد که میتواند شخصیتش را تغییر بدهد مسئول شخصیتش است.

عشق برای آنکه باشد و بماند باید در طول زمان برای آن بنیان تازه ای فراهم آورد.

امروزه، در مقایسه با مردان ، زنان بیشتری تنها زندگی میکنند .زنانی که تنها زندگی میکنند در مقایسه با مردانی که تنها زندگی میکنند به مراتب بیشتر این شرایط زندگی را ادامه می دهند، گرچه که این دو گروه ، با تجربه ای که از تنها زندگی کردن دارند، به احتمال بیشتر به همین زندگی تکی ادامه می دهند و کمتر میل دارند تا با کسی هم خانه شوند.

آنچه درباره تنهایی مهم است شمار افرادی نیست که دوروبر آدم هستند، بلکه احساسی است که فرد از رابطه اش با دیگران دارد.

درک شما از خودتان همیشه خیلی فرق دارد با نحوه ی درک بقیه از شما و شما علی الدوام به این تفاوت آگاهی دارید.هرکس در افکار و تجربیاتش خودش را طوری میبیند و میشناسد که احدی دیگر نمیتواند.

وقتی در ها را به روی دیگران می بندیم در واقع خودمان را در درون خودمان محبوس می کنیم، و آنچه به احتمال زیاد در آن درون منتظر ماست تنهایی است.

ادم های تنها بیشتر خودشان دلشان میخواهد تنها باشند ،چون نمیخواهد بهای روحی و روانی با دیگران بودن را بپردازند. آنها به آدم ها آلرژی دارند و ازشان زیادی متأثر میشوند.

اینقدر دل مشغول این نباش که جهانیان با تو چه می گویند، مهم تر این است که خودت با خودت چه می گویی. در خودت فروشو، اما پیشتر آماده باش که خودت را در آنجا دریابی: احمقانه است که خودت را به دست خودت بسپاری اگر که مهار خودت در دست خودت نیست. آدمی در تنهایی هم می تواند راه گم کند همچنان که در مصاحبت و معاشرت دیگری.

هر رابطه‌ای به هر حال همیشه در جنبش و تغییر است چون افراد دخیل در آن رابطه خودشان همیشه در جنبش و تغییر هستند. و حتی اگر احساس تعلقی فوق العاده عمیق به دیگری داشته باشیم، همیشه نوعی فاصله و نوعی تنهایی در این میان هست که باید به آن احترام گذاشت.

حالا دیگر کل اعتقادم در زندگی مبتنی بر این باور است که تنهایی پدیده ای نادر و غریب، مختص من و یک مشت آدم تنها شبیه من نیست، بلکه واقعیتی محوری و گریزناپذیر در هستی بشری است. اگر به معاینهٔ لحظات، افعال، و گفتار آدم های جورواجور بنشینیم _و نه فقط غم و شور بزرگترین شاعران، بلکه ناخشنودی عظیم آدم های معمولی، آنگونه که از فحش ها و نفرین ها و ناسزاها و توهین ها و دیگر کلمات درشت و خشنشان بر می آید که الی الابد گوش هایمان را به هنگام عبور از کنار فوج فوج آدم ها در خیابان ها می خراشد_ می بینیم که همه شان از یک چیز در عذابند. همه شان در نهایت از تنهایی است که می نالند.

وقتی در میان جمع کثیر زندگی می کنم همان گونه زندگی می کنم که آن جمع کثیر، و آنگونه نمی اندیشم که درواقع می اندیشم؛ پس از مدت زمانی همیشه به نظرم می رسد که آنها می خواهند مرا از خودم برانند و روحم را از من بدزدند.

ما تنها به دنیا می آییم ،تنها زندگی میکنیم و در تنهایی می‌میریم. همه ی ما یک (خود )داریم که خودش را درک میکند و واقف است بر جدایی اش از دیگران.

شیرین است انزوا، اگر راه بازگشت به دیگران باز بماند همیشه، هر چه باشد،فروغ هر کسی فقط برای خودش نیست.

عاشق شدن بخش مهمی از عشق است، اما تنها بخشی از آن است.

اگر از عشق تصویری چنان آرمانی به دست دهیم که هرگز هیچ کس قادر به رسیدن به آن نباشد،در واقع امکانِ ارضای نیازمان به عشق را برای همیشه ناممکن کرده‌ایم.

تجربهٔ تنهایی متافیزیکی مربوط به تنهایی شناختی است. به این معنا که ما هرگز نمی‌توانیم حرفمان را به‌دیگری بفهمانیم یا حرف دیگری را بفهمیم و بنابراین قطعا دیگران نمی‌توانند مارا بفهمند.

نوع بشر تنهاست و باید این درد تنهایی را تجربه کند تا بتواند جایگاهش را در این عالم به جا بیاورد.با این حال زندگی همیشه در بودن کنار دیگران محقق می شود.

تنهایی به معنای عدم وجود جمع و گروه نیست بلکه بیشتر مبیّن این است که ایده‌آلی که از جمع و گروه در ذهن داریم محقق نشده است. اگر موجوداتی اجتماعی نبودیم، تنهایی هم وجود نداشت.