بریده‌های کتاب هنوز در سفرم: شعرها و یادداشتهای منتشر نشده از سهراب سپهری: همراه با نوشته ها و تصاویر تازه تر در چاپ جدید

باغچه ی محسن پر از بهار است. صدای پرنده ها قاطی باغچه است. دنیا قاطی انگشت های من است. چقدر نور و حسرت روی فکر های من راه می‌رود. دلم می‌خواهد مثل ارتعاش روی واقعیت بدوم. انگار افقی فکر می‌کنم.

ای عبور ظریف بال را معنی کن تا پر هوش من از حسادت بسوزد.

بگاه شنیدن موسیقی، از مکان به زمان جابجا می‌شویم. اما برای تماشای یک پرده یا یک پیکره، انگار از سیر زمان کناره می‌گیریم.

تنهایی من عاشقانه بود.

من هنوز غریزه بودم. و نقاشی من کار غریزه بود. نقاشی من عبادت بود. من شوریده بودم و شوریدگی من تکنیک نداشت.

زمان‌ها پیش از اینکه نت نویسی امروزی پدیدار شود، پاره‌ای از اقوام(مردم روی زمین) اصوات موسیقی را با رنگ می‌نموده‌اند. در قلمرو موسیقی صوت و زنگ صدای سازها را رنگین یافته اند و بهر گونه سازی رنگی بخشیده اند.

پرنده تنها وجودی است که مرا حسود می‌کند. از بچگی حسرت پرواز داشته ام.

دلی گرفته دارم. و هوای نوشتن... در ایوان خانه‌ی رو به رو رختهای آفتاب کرده در نوسان. بادی تند در وزش.

دنیا در ما ذخیره می‌شود. و نگاه ما به فراخور این ذخیره است. و از همه جای آن آب می‌خورد. وقتی که به این کنار بلند نگاه می‌کنم، حتی آگاهی من از سیستم هیدرولیکی یک هواپیما در نگاهم جریان دارد. ولی نخواهید که این آگاهی خودش را عریان نشان دهد. دنیا در ما دچار استحاله مداوم است.

چیدن، خود به خود هست. پس بر انگشتانی می‌گذرد و وسوسه‌شان میکند. پرنده، بهانه‌‌ی پرواز است: می‌پرد، چون زمانی در رسیده که باید پرواز آفریده شود.

هوای شاعرانه که به من می‌خورد، نشئه ای غریب داشت. مرا به حضور تجربه های گمشده‌ می‌برد. خیالاتی ام می‌کرد. با زندگی گیر و دار خوشی داشتم. و قدم های های عاشقانه برمی‌داشتم. کمتر کتاب می‌خواندم. بیشتر نگاه می‌کردم. میان خطوط تنهایی در جذبه فرو‌ می‌رفتم.

گاه، صدایی که به گوش می‌رسد، انگیزه‌ای نزدیک برای رنگ پذیری دارد. باد می‌پیچد. و برگهای خزانی را می‌پیماید. بنگرید، پیش روی ما جنبشی(تلاطمی) است از رنگ‌. اینک اگر دیده فروبندیم، دور نیست که همهمه‌ی باد را به رنگ همان برگهای خزان دریابیم. و یا نسیمی که بر چمنی سبز بگذرد. میسر تواند بود که در پرتو همسایگی زمزمه‌ای سبزگون سر کند.

انسان گذشته های دور، قبل از شروع هر کار یک‌ قدم عقب می‌رفت!

بادبادک را بیش‌ از کتاب درسی دوست داشتم و صدای زنجره را به اندرز آقای معلم ترجیح میدادم. وقتی که در کلاس اول دبستان بودم، یادم هست یک روز داشتم نقاشی میکردم، معلم ترکه‌ی انار را برداشت و مرا زد، و گفت: همه‌ی درس‌هایت خوب است. و تنها عیب تو این است که نقاشی می‌کنی. این نخستین پاداشی بود که برای نقاشی گرفتم.

می‌توانم در لباس مونالیزا دست ببرم بی‌آنکه لئوناردو را نگران کنم. هیچ اثری آنقدر تمام نیست که نتوان در آن دست برد‌.

اثر هنری تکه‌ای است از یک رگ زنده. خون در همه جای آن هست. اگر از این خون کم کنی، یا به آن بیفزایی، رگ همچنان زنده خواهد ماند. مسئله تراکم در میان است. شعری هست که اگر تصویرهایی از آن برداری، از تراکم تصویری آن کاسته‌ای. تنها همین.

شعر ویتمن چارچوب ندارد. رهاست، مثل برشی از باد، تکه ای از فصل.

گوته معماری را 'موسیقی منجمد' و شگل 'موسیقی متبلور'ش می خوانند.

می نویسم. در اتاق خودم. اتاق من از دنیا بریده است. مثل خودم.