بریده‌های کتاب هنوز در سفرم: شعرها و یادداشتهای منتشر نشده از سهراب سپهری: همراه با نوشته ها و تصاویر تازه تر در چاپ جدید

چیدن، خود به خود هست. پس بر انگشتانی می‌گذرد و وسوسه‌شان میکند. پرنده، بهانه‌‌ی پرواز است: می‌پرد، چون زمانی در رسیده که باید پرواز آفریده شود.

دل من از یاد تو سرشار است؛ به راستی که دیدار تو را تشنه ام... .

هوای شاعرانه که به من می‌خورد، نشئه ای غریب داشت. مرا به حضور تجربه های گمشده‌ می‌برد. خیالاتی ام می‌کرد. با زندگی گیر و دار خوشی داشتم. و قدم های های عاشقانه برمی‌داشتم. کمتر کتاب می‌خواندم. بیشتر نگاه می‌کردم. میان خطوط تنهایی در جذبه فرو‌ می‌رفتم.

آرزو داشتم در اینجا [پاریس] یک نفر را بشناسم که به درخت، به گل و آب نگاه کند. مثل اینکه در زندگی این آدم‌ها این چیزها جز زینت نیستند. بدون شک این مردم هم به درخت و گل و آب نگاه می‌کنند، اما این تماشا اصیل نیست. می‌ بینند و می‌گذرند. ما می‌بینیم و غرق می‌شویم. می‌بینیم و فرو میریزیم. در روح این مردم انحنا نیست، شعر نیست. باید به همان طرف برگشت.

گفتنی‌ها، یکی دوتا نیست. و نخواه که همه را مثل دانه‌ی تسبیح به رشته کشم. حتی در حرف زدن معمولی هیچ وقت نتوانسته‌ام صغری و کبری را درست بچینم، به همین جهت حرف‌هایم همیشه بچه‌گانه و سست از آب درآمده. (عذر مواجه!) :)

گاه، صدایی که به گوش می‌رسد، انگیزه‌ای نزدیک برای رنگ پذیری دارد. باد می‌پیچد. و برگهای خزانی را می‌پیماید. بنگرید، پیش روی ما جنبشی(تلاطمی) است از رنگ‌. اینک اگر دیده فروبندیم، دور نیست که همهمه‌ی باد را به رنگ همان برگهای خزان دریابیم. و یا نسیمی که بر چمنی سبز بگذرد. میسر تواند بود که در پرتو همسایگی زمزمه‌ای سبزگون سر کند.

... من گره خواهم زد، چشمان را با خورشيد، دل ها را با عشق، سايه ها را با آب...

انسان گذشته های دور، قبل از شروع هر کار یک‌ قدم عقب می‌رفت!

بادبادک را بیش‌ از کتاب درسی دوست داشتم و صدای زنجره را به اندرز آقای معلم ترجیح میدادم. وقتی که در کلاس اول دبستان بودم، یادم هست یک روز داشتم نقاشی میکردم، معلم ترکه‌ی انار را برداشت و مرا زد، و گفت: همه‌ی درس‌هایت خوب است. و تنها عیب تو این است که نقاشی می‌کنی. این نخستین پاداشی بود که برای نقاشی گرفتم.

می‌توانم در لباس مونالیزا دست ببرم بی‌آنکه لئوناردو را نگران کنم. هیچ اثری آنقدر تمام نیست که نتوان در آن دست برد‌.

ژاپنی آنچه را خوب است از دیگران می‌گیرد، و با چیزهای خودش در هم می‌آمیزد، و چیز تازه ای می‌آفریند.

یادت هست روی تپه ها چه چشم اندازی ما را در میان گرفته بود؟ آنجا نه مرگ بود و نه زندگی. جاذبه‌ای عظیم‌تر و نیرومندتر از این هر دوی ما را می‌کشید. ابدیت از ما دور نبود. آن لحظه که پرنده‌ای در شیب تپه صدایش را سر داد، لحظه ای بزرگ بود. آنجا من به معنی "ناب" پی‌بردم. چشم انداز ما علف ناب بود، مِهِ ناب، موسیقی ناب، و چیزی دیگر نیز در این چشم انداز جریان داشت و آن دوستی میان ما بود. به راستی چه چیز گرانبهاتر از این؟

همه‌ی نقاشی‌های دنیا را که روی هم بگذاریم، به اندازه‌ی سنگ کنار جاده حقیقت ندارند. هرگز زیبایی آن‌ها به زیبایی لرزش انگشتان یک دست نمی‌رسد.

اثر هنری تکه‌ای است از یک رگ زنده. خون در همه جای آن هست. اگر از این خون کم کنی، یا به آن بیفزایی، رگ همچنان زنده خواهد ماند. مسئله تراکم در میان است. شعری هست که اگر تصویرهایی از آن برداری، از تراکم تصویری آن کاسته‌ای. تنها همین.

هنوز در سفرم خیال ‌می‌کنم در آب‌های جهان قایقی‌ است و من- مسافر قایق- هزارها سال است سرود زنده‌ی دریانورد‌های کهن را به گوش روزنه‌های فصول می‌خوانم و پیش می‌رانم.

در پناه سنگ می‌توان در کمین ابدیت نشست.

شعر ویتمن چارچوب ندارد. رهاست، مثل برشی از باد، تکه ای از فصل.

در این لحظه می‌اندیشم، چقدر آدم‌ها بیراهه می‌روند. از کنار گل بی‌اعتنا می‌گذرند. می‌روند تا شعر گل را در صفحه‌ی یک کتاب پیدا کنند و بخوانند. رو‌به‌روی زندگی نمی‌ایستند تا مشاهده کنند. برای همین است که حرف‌ها به دل نمی‌نشیند. برای همین‌ است که در شعرها شوری نیست، در نقاشی‌ها جوشش زندگی گم شده است.

مهری سلام. می‌خواهم حرف بزنم، می‌خواهم با تو حرف بزنم. اما نه، با تو باید از سر حدّ حرف گذشت. نمی‌دانم چرا به نظرم می‌رسد که همان لبخند شیطنت‌بار همیشگی روی لب‌های توست. لبخندی که چکیده‌ی یک کتاب حرف است و با این همه حرف می‌زنم... (: