بریده‌های کتاب غزلیات سعدی

مـا از تـو بـه غـیـر از تـو نـداریـم تمنا حلوا به کسی ده که محبت نچشیده است

همه قبیله من عالمان دین بودند مرا معلم عشق تو شاعری آموخت

جور دشمن چه کند گر نکِشد طالب دوست؟ گل و خار و گنج و مار و غم و شادی به همند

مقدار یار هم‌نفس چون من ندانَد هیچ‌کس ماهی که بر خشک اوفتَد قیمت بداند آب را

بر حدیث من و حسن تو نیفزاید کس حد همین است سخن‌دانی و زیبایی را

هر شب چو چراغْ چشم دارم تا چشم من و چراغ من کو؟

ای گنج نوشدارو با خستگان نگه کن مرهم به دست و ما را مجروح می‌گذاری؟

سعدی از سرزنش خلق نترسد هیهات غرقه در نیل چه اندیشه کند باران را

شیخ اجل در نقد ترجمه: سخن سر به مُهر دوست به دوست حـیف باشـد بـه ترجـمان گـفتـن🙃

امروز چه دانی تو که در آتش و آبم؟ چون خاک شوم باد به گوشت برساند

شنیدمت که نظر می‌کنی به حال ضعیفان تبم گرفـت و دلـم خوش به انتظار عیادت

می‌گفت که بعد از این به خوابم بینی پنداشت که بعد از او مرا خوابی هست

سعدی ز دست دوست شکایت کجا بری؟ هم صبر بر حبیب که صبر از حبیب نیست [نمونه عالی استفاده هنرمندانه از «حرف اضافه» در شعر]

دنیا و دین و صبر و عقل، از من برفت اندر غمش جایی که سـلطـان خـیمه زد، غوغا نمانَد عام را

ای که نصیحتم کنی کز پی او دگر مرو در نظـر سبکتکین عیب ایاز می‌کنی

گر مخیر بکنندم به قیامت که چه خواهی دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را

سعدی نگفتمت که مَرو در کمندِ عشق؟ تـیـرِ نـظـر بیفکند افــراسـیــــاب را

عجب دارم ز بخت خویش و هر دم در گمان اُفتم که مسـتم؟ یا به خوابم؟ یا جمال یـار می‌بینم؟

به جانت کز میان جان ز جانت دوست‌تر دارم به حـق دوستـی جانا که باوردار سـوگنـدم