بریده‌های کتاب غزلیات سعدی

حکایت شب هجران که باز داند گفت؟ مگر کسی که چو سعدی ستاره بشمارد

به خشم‌رفته ما را که می‌برد پیغام؟ بیا که ما سپر انداختیم، اگر جنگ است

سعدی خویش خوانی‌ام، پس به جفا برانی‌ام سـفره اگر نمی‌نَهی، در بـه چه بـاز می‌کنی؟

به راه بادیه مردن بِه از نشستن باطل و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشـم

گفتم مگر به وصل رهایی بود ز عشق بی‌حاصل است خوردن مستسقی آب را

هلاک ما چنان مهمل گرفتند که قتـل مور در پای سـواران

گفتی به رنگ من گلی، هرگز ندیده بلبلی آری نکو گفتی ولی، ما نیز هم بد نیستیم!

گرفتم آتش پنهان خبر نمی‌داری نگاه می‌نکنی آبِ چشمِ پیدا را ؟

وه که گر من باز بینم روی یار خویش را تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را

رونالدینیو به هنگام پاس به یار خویش(😁): دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست تـا ندانـنـد حریفـان کـه تـو مـنـظـور منـی

غم شربتی ز خون دلم نوش کرد و گفت: «این شادی کسی که در این درد خرم است»

مراد خسرو از شیرین کناری بود و آغوشی محبت کار فرهاد است و کوه بیستون سفتن

آن نه تنهاست که با یاد تو انسی دارد تا نگویی که مرا طاقت تنهایی هست

ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ ما را به تو فخر است و تو را از ما ننگ ما با تو به صلحیم و تو را با ما جنگ آخر بنگویی که دل است این یا سنگ؟

مـا از تـو بـه غـیـر از تـو نـداریـم تمنا حلوا به کسی ده که محبت نچشیده است

همه قبیله من عالمان دین بودند مرا معلم عشق تو شاعری آموخت

جور دشمن چه کند گر نکِشد طالب دوست؟ گل و خار و گنج و مار و غم و شادی به همند

مقدار یار هم‌نفس چون من ندانَد هیچ‌کس ماهی که بر خشک اوفتَد قیمت بداند آب را

بر حدیث من و حسن تو نیفزاید کس حد همین است سخن‌دانی و زیبایی را