بریده‌ کتاب‌های صدای آرچر

فقط ادای اسمم در دست هایش به قدری زیبا و دوست داشتنی بود که قلبم را سبک کرد

گاهی اوقات ترس بهترین قسما وجود ما رو ازمون میگیره

عشق ورزیدن به یک انسان دیگر همیشه به این معناست که روحت را برایش آشکار کنی.

بلندترین واژه ها آنهایی هستند که ما زندگی‌شان می کنیم.

<<منو ببر خونه آرچر>>

پرسیدم :«تلویزیون داری؟» سر تکان داد. _نه من کتاب دارم...

گاهی اوقات سکوتی همراه با درک، بهتر از مشتی کلمات بی معنی بود.

پای آدم ها که به میان می آمد کاملا گیج می‌شدم. ساده تر بود وانمود کنم اصلا وجود ندارند.

اتفاق های بد به خاطر این نمی افته که مردم حقشونه.اصلا کار دنیا این جوری نیست.فقط... زندگی همینه. و علی رغم اینکه ما کی هستیم،باید نقشی رو که بهمون داده شده قبول کنیم،هرچند ممکنه افتضاح باشه؛و تمام تلاشمون رو بکنیم تا در هر صورت رو به جلو حرکت کنیم؛که در هر حال عشق بورزیم؛در هر حال شاد باشیم... و ایمان داشته باشیم که ماجراجویی ما هدفی داره

ازم خواست کلمه عشق رو به زبان اشاره یادش بدم و من هم اسم تو رو هجی کردم.

ازم فرار نکن. من نمیتونم صدات کنم. خواهش میکنم از من فرار نکن...

دهانم را باز کردم و جیغ کشیدم،جیغ کشیدم،جیغ کشیدم، اما اتاق ساکت باقی ماند...

این برای یه آدم بار سنگینیه بری. اینکه احساس کنی اگه یه نفرو ترک کنی دنیاش تبدیل به خاکستر میشه، بار سنگینیه.

_سعی کنیم باور کنیم که شاید اونهایی که ترک های بیشتری دارن تابش و درخشندگی بیشتری هم دارن :)

من می‌توانستم از نمودارهای پیچیده‌ی معماری سر درآورم؛ اما پای آدم‌ها که به میان می‌آمد کاملا گیج میشدم. خیلی ساده تر بود وانمود کنم اصلا وجود ندارند...

شاید هنگامی که پای غم و عذابی به میان می آمد که خودمان را مسئولش می‌دانستیم، هیچ درست و غلط، یا سیاه و سپیدی وجود نداشت؛ شاید تمام آنچه وجود داشت فقط گستره ای از طیف خاکستری بود.

"چشم‌هایش همه‌ی آن‌چیزی را که صدایش نمیتوانست، به من میگفت. ما هزاران کلمه باهم حرف زدیم، بی‌آنکه واژه‌ای گفته باشیم."

"خنده‌اش مانند هدیه نادری بود که به من می‌داد. لبخندش را قاپ زدم و جایی در درونم پنهان کردم"