بریده‌های کتاب صدای آرچر

گاهی اوقات سکوتی همراه با درک، بهتر از مشتی کلمات بی معنی است.

"خنده‌اش مانند هدیه نادری بود که به من می‌داد. لبخندش را قاپ زدم و جایی در درونم پنهان کردم"

شاید هنگامی که پای غم و عذابی به‌میان می‌آمد که خودمان را مسئولش میدانستیم،هیچ درست و غلط،یا سیاه و سپیدی وجود نداشت؛شاید تمام آنچه وجود داشت فقط گسترده ای از طیف خاکستری بود.

چشم‌هایش همه‌ آن چیزی را که صدایش نمیتوانست، به من گفت.ما هزاران کلمه باهم حرف زدیم،بی‌آنکه واژه‌ای گفته باشیم.

لبخند زد و چشمهایش تمام چیزهایی را که دست هایش به خاطر نگه‌داشتن من قادر به گفتن نبودند،گفت.

داشتم عاشق مرد زیبای بی‌صدایی میشدم که به من زل زده بود... البته اگر همین حالا عاشقش نشده باشم...

من قلبش،افکارش و خودش را داشتم.این ها از کافی هم بیشتر بود.در حقیقت او همه چیز بود.

آرچر با زبان اشاره گفت: تو همه چیز منی بری.

عشق ورزیدن به یک انسان دیگر همیشه به این معناست که روحت را برایش آشکار کنی.

گاهی اوقات ترس بهترین قسمت وجود ما رو ازمون میگیره

به نظر من عشق یه مفهومه و هرکس برای اون چیزی که حس و مفهوم عشق رو براش میسازه کلمه منحصر بفردی داره.کلمه من برای عشق،بریه.

صدای آرچر هیل یکی از زیباترین چیزها در این دنیای وحشی بود.

حالا،با وجود تمام شلوغی ها و مشغله های زندگی،با وجود شغل من و تجارت کترینگ بری،هرشب پیش از آنکه به خواب بروم،به خود یادآوری میکنم که به‌سوی همسرم برگردم و بی صدا بگویم:فقط تو،همیشه فقط تو. بعد عشقش به آهستگی مرا دربر میگیرد،تصرف میکند،نگاه می‌دارد و به یادم میآورد که بلند ترین واژه ها آنهایی هستند که ما زندگی‌شان میکنیم.

خدایا، درد همچون هیولایی که در تاریکی زیر تختم زنده می‌شد، داشت تمام تنم را می‌گرفت.

آن شب خندان به تخت رفتم و با امیدواری به این فکر کردم که شاید، فقط شاید صبح هم خندان بیدار شوم.

بازوهایم به خاطر اینکه بری را مدتی طولانی در یک حالت نگه داشته بودم، کوفته و دردناک بود؛ اما اهمیتی نداشت. اگر فکر می‌کردم برایش خوب است و به این کار نیاز دارد، تمام شب در همان حالت می‌ماندم.

-چشم‌هایش همه‌ی آن چیزی را که صدایش نمی‌توانست، به من گفت. ما هزاران کلمه با هم حرف زدیم، بی آنکه واژه‌ای گفته باشیم-

-آن‌ها فقط رفتار‌های خاص آرچر بود، آرچر بودنش بود، و به نوعی همان باعث می‌شد برای من جذاب‌تر باشد-