بریده‌های کتاب صدای آرچر

فقط ادای اسمم در دست هایش به قدری زیبا و دوست داشتنی بود که قلبم را سبک کرد

شاید هنگامی که پای غم و عذابی به میان می‌آمد که خودمان را مسئولش می‌دانستیم، هیچ درست و غلط، یا سیاه و سپیدی وجود نداشت؛ شاید تمام آنچه وجود داشت فقط گستره‌ای از طیف خاکستری بود.

گاهی اوقات ترس بهترین قسما وجود ما رو ازمون میگیره

چشم هایش همه‌ی آن چیزی را که صدایش نمی‌توانست ، به من گفت. ما هزاران کلمه باهم حرف زدیم ، بی آنکه واژه‌ای گفته باشیم.

صدایش کوتاه تر از نجوا و بلندتر از خیال بود.

الان چون داری یه‌جا به همش‌ فکر میکنی غیرممکن و آزاردهنده به نظر می‌رسه.بذار آهسته جلو بریم.

شاید هنگامی که پای غم و عذابی به میان می آمد که خودمان را مسئولش می دانستیم، هیچ درست و غلط، یا سیاه یا سپیدی وجود نداشت؛ شاید تمام آنچه وجود داشت فقط گستره ای از طیف خاکستری بود.

«هیچ کدوم از اینا برام مهم نیست. اگه تو نباشی، هیچی اهمیت نداره. هنوز این رو نفهمیدی؟ از کارم استعفا میدم. زمین هارو می‌فروشم. ما با هم زندگی می‌کنیم عزیزدلم. خوشبخت می‌شیم. دور از اینجا، دوز از این جهنم. یه جایی که مال خودمون باشه.. تو این رو نمی‌خوای؟ بگو که می‌خوای. 🫠🌟»

گاهی اوقات سکوتی همراه با درک بهتر از مشتی کلمات بی معنی بود.

اون خیلی انتخاب‌های اشتباه کرد، اما همه‌ش به خاطر این بود که دیگه برای خودش ارزش قائل نبود.

عشق ورزیدن به یک انسان دیگر همیشه به این معناست که روحت را برایش آشکار کنی.

بلندترین واژه ها آنهایی هستند که ما زندگی‌شان می کنیم.

《به کتاب خوندن ادامه بده. دخترا عاشقشن.》

«البته عشق و یک عمر زندگی مشترک هم تو این مسئله موثره کم کم به جایی میرسی که همسرت عملا بخشی از توئه و تو نمیتونی به خودت دروغ بگی 🫂🍃:)»

<<منو ببر خونه آرچر>>

پرسیدم :«تلویزیون داری؟» سر تکان داد. _نه من کتاب دارم...

من بهتر از هرکسی میدانستم که وقتی آماده نیستی درباره ی موضوعی حرف بزنی، هیچکس نباید مجبورت کند.

گاهی اوقات سکوتی همراه با درک، بهتر از مشتی کلمات بی معنی بود.

پای آدم ها که به میان می آمد کاملا گیج می‌شدم. ساده تر بود وانمود کنم اصلا وجود ندارند.