بریده‌های کتاب صبح ساحل: حوادث عصر امام صادق (ع)

اى مردم! فضائل على بيش از آن است كه بتوانم براى شما بگويم، آن‌قدر بگويم كه هر كس از او اطاعت كند به رستگارى بزرگى رسيده است.

پیامبر: بدانيد كه عترت و خاندان هر پيامبرى از نسلِ خود او بوده است، امّا عترت و خاندان من از نسلِ على مى‌باشد

شنيده‌اى كه فرشتگان اوّلين شاگردان ما (ائمه) بوده‌اند، آن‌ها از ما توحيد را فراگرفته‌اند. قبل از اينكه خدا اين دنيا را خلق كند، نور ما را خلق نمود، نور ما در عرش خدا بود، ما در عرش خدا بوديم و هنوز خدا هيچ فرشته‌اى را خلق نكرده بود. وقتى خدا فرشتگان را آفريد، ما به آنان توحيد را آموختيم، ما به آنان ياد داديم كه چگونه خدا را به بزرگى ياد كنند: "سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اكبر". اين چهار شعار توحيد را ما به فرشتگان آموختيم. قبل از اين كه ما اين ذكر را به فرشتگان ياد بدهيم، آنان نمى‌دانستند چه بگويند و چگونه خدا را ياد كنند. وقتى ما اين ذكر را گفتيم همهٔ فرشتگان شروع به تكرار اين ذكرها نمودند، آرى ما بوديم كه به آنان درس خداشناسى داديم.

دو نفر كه بر سر موضوعى اختلاف دارند و به نتيجه‌اى نمى‌رسند، آن‌ها تصميم مى‌گيرند كه در حقّ يكديگر نفرين كنند و از خدا بخواهند هر يك از آنان كه دروغگوست، با عذاب خدا از بين برود، در زبان عربى به اين كار، مباهله مى‌گويند. ص۸ وقتى پيامبر، حضرت علی را به سوى طائف فرستاد به مردم آنجا چنين نوشت: "من كسى را كه مانند نفْس و جان من است به سوى شما مى‌فرستم". آرى، آيهٔ مباهله ثابت مى‌كند كه على علیه‌السلام، همچون روح و جان پيامبر است.

شعر حسّان تمام مى‌شود، پيامبر نگاهى مى‌كند و مى‌گويد:"اى حسّان، تا زمانى‌كه با شعر خود ما را يارى كنى از جانب فرشتگان يارى خواهى شد". به راستى كه هنر مى‌تواند حقيقت را ماندگار كند و تا قيامت، شعر حسّان از يادها فراموش نخواهد شد.

وقتى خدا رحمت و مهربانى خود را آفريد، آن را به صد قسمت تقسيم نمود، ۹۹ قسمت آن را به ما (ائمه) داد، و يك قسمت باقیمانده را ميان همهٔ آفريده‌هاى خود تقسيم نمود.

امام زمان علیه‌السلام در مكّه ظهور خواهد نمود، او پيراهن يوسف علیه‌السلام را به تن خواهد كرد، امّا چرا؟ زيرا پيراهن يوسف علیه‌السلام، يك لباسى معمولى نيست، بلكه لباسى ضدّآتش است. پيراهن يوسف علیه‌السلام در اصل از ابراهيم علیه‌السلام بود. هنگامى كه نمرود مى‌خواست ابراهيم علیه‌السلام را به جُرم خداپرستى در آتش اندازد، جبرئيل به زمين آمد تا بزرگ پرچمدار توحيد را يارى كند. او همراه خود لباسى از بهشت آورد. با اين لباس، ابراهيم علیه‌السلام در آتش نسوخت. پس از ابراهيم علیه‌السلام، اين لباس به فرزندان او به ارث رسيد تا اين كه لباس يوسف علیه‌السلام شد و عامل روشنى چشمان يعقوب! اين لباس نسل به نسل گشت تا پيامبر اسلام و بعد از او امامان معصوم عليهم‌السلام، يكى بعد از ديگرى به ارث بردند. خداوند اين پيراهن را براى امام زمان نگه داشته است، آتش نمرود بزرگ‌ترين آتش آن روزگار بود، يك بيابان آتش كه شعله‌هاى آن به آسمان مى‌رسيد، نمرود با امكاناتى كه در اختيار داشت آتشى به آن بزرگى برپا كرد و ابراهيم علیه‌السلام را ميان آن آتش انداخت؛ امّا خدا، پيامبر خود را با آن پيراهن يارى كرد و در روز ظهور همان پيراهن در تن امام زمان خواهد بود. [...] در روز ظهور هم بشر هر چه پيشرفت كرده و هر فن‌آورى جديدى داشته باشد بايد بداند كه امام زمان با عصای موسی علیه‌السلام به مقابله با دشمنان خواهد رفت. اين عصا، يك عصاى معمولى نيست، بلكه هر دستورى را كه امام به آن بدهد، انجام مى‌دهد. آنچه كه بشر به دست خود ساخته است توسط اين عصا بلعيده مى‌شود. (امام باقر علیه‌السلام) هنر بشرِ آن روز سحر و جادو بود، هنر بشر در روز ظهور هر چه مى‌خواهد باشد، آن عصا به اذن خدا مى‌تواند مقابل آن بايستد.