شنيده‌اى كه فرشتگان اوّلين شاگردان ما (ائمه) بوده‌اند، آن‌ها از ما توحيد را فراگرفته‌اند. قبل از اينكه خدا اين دنيا را خلق كند، نور ما را خلق نمود، نور ما در عرش خدا بود، ما در عرش خدا بوديم و هنوز خدا هيچ فرشته‌اى را خلق نكرده بود. وقتى خدا فرشتگان را آفريد، ما به آنان توحيد را آموختيم، ما به آنان ياد داديم كه چگونه خدا را به بزرگى ياد كنند: "سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اكبر". اين چهار شعار توحيد را ما به فرشتگان آموختيم. قبل از اين كه ما اين ذكر را به فرشتگان ياد بدهيم، آنان نمى‌دانستند چه بگويند و چگونه خدا را ياد كنند. وقتى ما اين ذكر را گفتيم همهٔ فرشتگان شروع به تكرار اين ذكرها نمودند، آرى ما بوديم كه به آنان درس خداشناسى داديم.

دو نفر كه بر سر موضوعى اختلاف دارند و به نتيجه‌اى نمى‌رسند، آن‌ها تصميم مى‌گيرند كه در حقّ يكديگر نفرين كنند و از خدا بخواهند هر يك از آنان كه دروغگوست، با عذاب خدا از بين برود، در زبان عربى به اين كار، مباهله مى‌گويند. ص۸ وقتى پيامبر، حضرت علی را به سوى طائف فرستاد به مردم آنجا چنين نوشت: "من كسى را كه مانند نفْس و جان من است به سوى شما مى‌فرستم". آرى، آيهٔ مباهله ثابت مى‌كند كه على علیه‌السلام، همچون روح و جان پيامبر است.