بریده‌های کتاب راز کانال کمیل: روایت پنج روز مقاومت رزمندگان گردان کمیل در کانال دوم فکه

اسیر وقتی دید نیروهای ما در اوج مظلومیت مشغول خواندن قرآن و نماز جماعت هستند، با تعجب گفت: شما مسلمان هستید؟ نماز می‌خوانید؟ به ما گفته بودند که صدام به خاطر اسلام با ایرانی ها می‌جنگد!

بر طبق استانداردهای نظامی جهان، در کار گذاشتن مین، محدوده‌ی میدان مین باید با سیم خاردار کاملاً مشخص باشد. ولی عراق این استاندارد را زیر پا گذاشته و میدان مین خود را طوری پراکنده بود که محدودهِ واقعی آن مشخص نبود.

مدینه‌ی فاضله‌ای که عرفا از آن یاد می‌کردند و می گفتند در دنیای مادی به وجود نخواهد آمد، ما به چشم خود دیدیم. آنجا هیچ کس به دنبال نفع شخصی نبود. همه دنبال ایثار و از خودگذشتگی بودند.

هیچ‌کس نمی‌دانست که مجروحان در آن معرکه به چه می‌اندیشند؟! شاید نو دامادی به بخت خویش می‌اندیشید و شاید پدری به سیمای فرزندش که هرگز او را ندیده...

اما تنها مانع، نداشتن سلاحی مناسب و مهمات بود. و این شده بود خوره‌ی روحشان! تنها سلاحی که داشتیم، کلاشینکف و دو قبضه آرپی‌جی بود، آن هم با مهمات بسیار کم. مهمات ما آن‌قدر کم بود که حتی بچه ها توی خاک هم دنبال چند فشنگ می‌گشتند!

قرار بود در جای دیگری برای نماز توقف کنیم اما اعلام شد که دیر شده و همین طور که در حال حرکت هستید نماز مغرب و عشاء را بخوانید. در حال حرکت بودیم که همه نیت کرده و نماز را آغاز کردند. از ستون نیروها زمزمه سوره حمد و توحید بر فضا حاکم شده بود. عجب نمازی بود. انسان احساس می‌کرد که تمام عرشیان به تماشای عشق بازی این یاران آخرالزمانی، با پروردگار نشسته‌اند.

یکی از بچه ها که تیراندازی خوبی داشت نشانه‌گیری کرد و... بنکدار فریاد زد: نزنید، کسی حق تیراندازی ندارد، مگر ما مثل آن‌ها خبیث هستیم‌. هر وقت برای جنگ جلو آمدند مردانه با آن‌ها می‌جنگیم. بچه ها در عین جوانمردی، گذاشتند تا بعثی ها مجروحان‌شان را جمع کنند و به عقب ببرند و خشم خود را از اینکه چند ساعت قبل، آن‌ها مجروحان ما را تیر خلاص زدند، به دستور فرمانده در خودشان فرو بردند.

رزمنده‌ای فریاد می‌زد: ((مادر، به خدا قسم اگر گردان کمیل در مدینه بود هرگز نمی‌گذاشتند به تو سیلی بزنند!)).

شیپور جنگ به صدا درآمد؛ همان شیپوری که شهید چمران، آن را معیار شناختن مرد از نامرد می‌دانست.

وداع جاماندگان، با ملکوتیان عازم میدان نبرد، وداعی بسیار با شکوه و دیدنی بود. پیرمردها طوری آن جوانان رشید و سروقامت را به سینه می‌فشردند که گویی فرزند خود را در آغوش محبت گرفته‌اند.

اسیر سودانی وقتی قرآن خواندن بچه‌ها را دید، در کمال بهت و ناباوری گفت: مگر شما هم قرآن می‌خوانید؟! به ما گفته‌اند شما به جنگ آتش‌پرستان می‌روید!

آن‌ها در حالی که غرق خون بودند لبخند می‌زدند و به ما روحیه می‌دادند.