بریده‌های کتاب شهر و دیوارهای نامطمئنش

اگر چیزی شکل و فرم داشته باشد، حتماً یک نقطه ضعف دارد. پرسیدم: "چه کسی این دیوار را ساخته" دربان با اطمینانی تزلزل‌ناپذیری گفت: "کسی این دیوار را نساخته، از اول اینجا بوده"

آگاهی، خودآگاهی مغز از وضعیت فیزیکی خود است.

اما شاید زمان زیادی برایم باقی نمانده باشد. به همین دلیل است که دیوانه‌وار به در و دیوار می‌کوبم، به در و دیوار می‌کوبم، به در و دیوار می‌کوبم...

از آقای کویاسو پرسیدم: "چی شد که تصمیم گرفتین دامن بپوشین؟" و بله، همین موقع با لبخندی سرزنده و خنده‌برلب، طوری که انگار رفتارش طبیعی‌ترین رفتار ممکن بود، گفت: "یکی از دلایلش اینه که وقتی همچین دامنی می‌پوشم، احساس می‌کنم چند بیت از شعری زیبا هستم."

یه کسی گفته بود که عشق یک بیماری روحیه که بیمه بهش تعلّق نمیگیره.

اشکال نداره، گذر زمان همه‌چیز رو درست می‌کنه. همون‌طور که آقای کویاسو گفت همه‌چیز به مرور درست می‌شه، درست مثل سپیده‌دمه که نور خورشید کم‌کم از پنجره سرک می‌کشه داخل.

پسر زیردریایی زرد گفت:《لطفا به وجود خودجایگزینت ایمان داشته باش.》 -《 این ایمان تنها راه نجات منه》 -《 درسته. اون تو رو می‌پذیره. لطفا بهش ایمان داشته باش. ایمان به خود جایگزین، یعنی ایمان به خود.》