بریده‌های کتاب یادداشت ها

وقتی ‌که بچه بودم از مردم انتظاری داشتم که نمی‌توانستند برآورده کنند — دوستی مداوم، عاطفه‌ی همیشگی. حال آموخته‌ام انتظاری کم‌تر از آنچه می‌توانند برآوردند داشته باشم — همدمی و مصاحبتی دور از تکلف و تعارف.

ما درست در وسط یک تناقض زندگی می کنیم . قرن ما،تا خرخره در این تناقض زندگی می کند و خفه می شود،به آن که حتی قطره اشکی برای تسکین عذابش باشد.

حافظه ام بیش تر و بیش تر از دست می رود. باید با عزم جزم یادداشت ها را بنویسم. حق با دلاکروا است: همه روز هایی که یادداشتشان نمی کنیم مثل روز هایی هستند که زندگی شان نکرده ایم.

پناه‌گاهی نیست و نه چیزی که احساس شادمانی‌ات یا غمی پر بار را بدان بیاویزی. آنچه از این خاک بر می‌خیزد عذاب است و عقیمی.

جایگاه روح خود روح است،و در خود می تواند از بهشت دوزخ و از دوزخ بهشتی بیافریند.

نباید انقلاب کرد تا طبقه ای قدرت بگیرد،بلکه باید انقلاب کرد تا فرصتی برای زیستن پیش آید.

عشق که می‌رود، رنج سربرمی‌آورد.

می نویسی جنگ لهت کرده ،که دلت می‌خواهد بمیری،اما آنچه نمی توانی تحمل کنی این حماقت عمومی این عطش جبونانه به خونریزی،و این ساده لوحی جنایتکارانه است که هنوز باور دارد مشکلات بشری را می توان با خون حل کرد.

سر لوحه برای چوبه دار. 《آدم های مبتلا به رنجی عمیق وقتی که شاد هستند رنجشان فاش می شود: طوری به شادی می چسبند که انگار از سر حسد میخواهند بغلش کنند و خفه اش کنند..》