بریده‌های کتاب مسکو 2042

اینجا همه با هم برابرند. هر کمونی با نیاز های همگانی به دنیا می‌آید، ولی بعدا، اگر پیشرفت کند، رشد کند، به وظایف تولیدی‌اش عمل کند، از قوانین پیروی کند، جهان‌بینی و دانشش را ارتقا دهد، طبیعی است که نیاز‌های بیشتر می‌شود و باید به حساب بیاید.

بین خودمان بماند، هیچ ناراحت نبودم که با ایسکرینا بُر خوردم. کمی کوتاه‌فکر و سطحی است، ولی این نقص همه‌ی زن‌ها در همه‌ی دوران‌ها و همه‌ی ملت‌هاست، البته به‌جز فمنیست‌های باورمند که در تمام کرامات به مردان نزدیک شده‌اند و حتی گاهی پیش افتاده‌اند.

چنانچه شاهد بودیم، مردم خودشان هوشیارانه نمی‌توانند نیاز‌های خود را تشخیص دهند، از این پس این وظیفه را ستاد عالی پنچ‌پر و ستادهای محلی بر عهده خواهند گرفت.

آن دوران، سیاستی را در پیش گرفتند که سرتاپا نادرست بود. یک سری نویسنده را ممنوع‌القلم می‌کردند. نتیجه‌اش: تقدیم دودستی محبوبیت مردمی به آن‌ها! میل به مطالعه‌ی آثارشان را در مردم تیزتر می‌کردند، همین. برعکس، کتاب‌های بقیه را در تیراژ‌های بالا چاپ می‌کردند، ولی کاملا بی‌فایده، چون هیچ‌کس آن‌ها را نمی‌خواند. فقط هزینه‌ی مالی هنگفت و اتلاف کاغذ.

آدم ‌هایی هستند که فقط باید چیزی بنویسند‌؛ اینکه نتیجه‌اش چه می‌شود اصلا برایشان مهم نیست.

تجربه‌ی تاریخی نشان داده که ایده‌های مهمل و بی‌سر‌و‌ته، و دقیق‌تر بگویم احمقانه، اتفاقا آسان‌تر مغز توده‌ها را تسخیر می‌کند.

آن‌وقت بود که زنم ماجرای همسایه‌مان را به یادم آورد که همان تازگی عمرش رابه شما داده بود. وقتی با خانواده‌اش از شوروی به اینجا فرار کرده بود، تا مدت‌ها حاضر نبود چمدانش را باز کند. می‌گفت: همین روز‌ها بلشویک‌ها را بيرون می‌کنند و باید جمع کنیم برگردیم. چرا دوباره‌کاری کنیم و هی چمدان باز کنیم و ببندیم؟

آدم‌ها همیشه همان که بودند باقی می‌مانند، فقط معبودشان را تغییر می‌دهند.

به‌نظرم اگر مارکس در زمان خودش ریش نمی‌داشت، مارکسیسم هرگز حتی به ضرب‌و‌زور هم نمی‌توانست تا این اندازه توده‌ها را رام کند.